Author: Erik Kersten
Pagina 4/22
Droom (Mantis Religiosa)
De periode 1934-1936 wordt alom erkend als een overgangstijd in het oeuvre van M.C. Escher. Langzaam bewoog hij zich af van zijn interpretaties van veelal Italiaanse landschappen, op zoek naar iets nieuws. Dat leidde tot wat je een hoofdthema van hem zou kunnen noemen: het vervlechten van werelden die niet bij elkaar (kunnen) horen en […]
Lees meer
Babylon
John Gilbert, Douglas Fairbanks, Louella Parsons, Clara Bow, Anna May Wong, Josef von Sternberg, Irving Thalberg. Juist omdat ik deze namen ken, zou je kunnen zeggen dat ik niet erg onder de indruk moet zijn van deze hommage aan het eerste gouden tijdperk van de film. Al deze personen komen in een fictieve vorm voor […]
Lees meer
The Warriors
Ik las vorig jaar het boek Can’t Stop Won’t Stop: A History of the Hip-Hop Generation. Daarin gaat auteur Jeff Chang vooral in op de politieke en sociaal-economische aspecten van het ontstaan van hiphop. De locatie is precies te bepalen, de South Bronx in New York. Daar gingen eind jaren ’60 en begin jaren ’70 […]
Lees meer
The White Lotus, seizoen 2
Je kon erop wachten. Het eerste seizoen was gemaakt in COVID-tijden, als opdracht door HBO aan producer/director Mike White. White moest iets bedenken dat gemaakt kon worden binnen de epidemiebeperkingen. Het antwoord was een afgelegen en gesloten set, maar dan wel een heel luxe, waar een gezelschap rijken zich vermaakte. Het enorme succes van dat […]
Lees meer
Moneyball
Het is eigenlijk best vreemd dat een sport waarover zoveel statistische gegevens bekend zijn geen gebruik maakt van die gegevens om teams mee te formeren of om opstellingen te maken. Dan komt het aan op ervaring van de coach en het onderbuikgevoel van een serie zeer ervaren scouts. Dat is althans het beeld wat hier […]
Lees meer
The Game
Het is wel toepasselijk om deze film te kijken rond Kerstmis. The Game is namelijk een variant op A Christmas Carol, de allegorie over de vrek Ebenezer Scrooge die in de nacht voor Kerstmis een aantal dromen heeft en daardoor tot inkeer komt. Hier is de vrek investeringsbankier Nicholas Van Orton (Michael Douglas). Zijn inzicht […]
Lees meer
Rampvlucht
Deze serie is een gedramatiseerde interpretatie van de Bijlmerramp in 1992 op basis van informatie uit verschillende bronnen. Feiten en fictie zijn vrijelijk vermengd. Daarmee opent elk van de vijf afleveringen van deze serie over wat er gebeurde op 4 oktober 1992 en de nasleep ervan. Een Boeing 747 van El Al stortte neer op […]
Lees meer
Triangle of Sadness
De rijken der aarde hebben het ook niet gemakkelijk. En dan moet je ook nog dealen met al dat personeel en de bedienden die constant om je heen scharrelen en niet eens op alle vragen antwoord hebben. Het is een boodschap die vol glanzende ironie was verpakt in het eerste seizoen van The White Lotus […]
Lees meer
Shining Girls
Seriemoordenaars vormen een vast onderdeel van het thrillergenre, maar deze serie weet er wel iets intrigerends mee te doen. Shining Girls is een soort kruising tussen Zodiac (David Fincher), het Butterfly Effect en de chaostheorie. Hoofdpersonage Kirby (Elisabeth Moss) heeft ooit een aanval van deze moordenaar overleefd, maar zweeft sindsdien tussen verschillende alternatieve tijdslijnen. Of […]
Lees meer
The Bear, seizoen 1
Over de terugkeer van een personage naar zijn geboorteplaats heb ik al eens een column geschreven. The Bear haakt daar op aan, maar is ook totaal anders. Melancholie en nostalgie zijn hier ver weg en een idylle is het zeker niet. De serie gaat over een beroemde chef-kok die terugkeert naar zijn geboortestad Chicago om […]
Lees meer
Us
In mijn stuk over Barbarian had ik het erover dat horror aan elkaar hangt van clichés en dat die ook nodig zijn. Maar er zijn filmmakers die deze clichés gebruiken om verontrustende films te maken die zich onttrekken aan het genre. Jordan Peele liet in Get Out zien dat hij horror weet te vermengen met […]
Lees meer
The Old Man
Er zijn eigenlijk vier oude mannen in deze serie die allemaal een verleden delen in de Afghaanse Oorlog (1979-1989). Daarin streden de Moedjahedien tegen de Sovjets die het land eind 1979 binnen waren gevallen. De Amerikanen leverden steun aan de Afghaanse warlords, volgens het motto: de vijand van mijn vijand is mijn vriend. Maar een […]
Lees meer
Holy Spider
Een thriller over een seriemoordenaar is niet bepaald nieuw, maar dit verhaal speelt zich af in Iran en dat maakt toch alles anders. Prostituees hebben het overal moeilijk en zijn ook vaker slachtoffer van seriemoordenaars (denk aan Jack the Ripper en The Yorkshire Ripper) maar voor prostituees in Iran komt daar nog de maatschappelijke verontwaardiging […]
Lees meer
Barbarian
Horror is zowel een eenvoudig als een complex genre. Eenvoudig is het om mensen schrik aan te jagen, moeilijk is het om dat op een originele manier te doen. Het genre hangt volledig aan elkaar van clichés en dat is ook goed. Het horrorpubliek is daarmee opgegroeid en juist met die ingebakken verwachtingen kun je […]
Lees meer
The Evil Dead
Het debuut van Sam Raimi uit 1981 wordt alom erkend als een horrorklassieker. Met minimale middelen maakte hij een film met maximale impact. Maar veertig jaar en talloze navolgers later, is die impact toch anders. De special effects waren erg goed voor het budget waar Raimi mee werkte, maar ze zijn ook wel erg amateuristisch. […]
Lees meer
Eugène Strens
In oktober 1952 maakte M.C. Escher een serie houtsneden met als onderwerp de vier elementen. Het was een werk in opdracht voor de verzamelaar en grafiekfanaat Eugène Strens en zijn vrouw Willy. De prenten hebben de vier elementen als thema: aarde, lucht, vuur en water. Voor elk ontwerp lichtte hij één van deze elementen uit […]
Lees meer
The Birds
James Brown wordt The Hardest Working Man In Show Business genoemd, maar Alfred Hitchcock kon er ook wat van. Vanaf zijn eerste dagen als regisseur van stomme films in 1925 en zijn mijlpaal Psycho in 1960 bracht de regisseur gemiddeld één film per jaar uit. Een razend tempo naar hedendaagse maatstaven, maar dat kwam ook […]
Lees meer
The Playlist
Het niveau van The Social Network haalt deze serie over de opkomst van een technologiebedrijf niet, maar hij komt een eind. Het starten en ontwikkelen van zo’n bedrijf is interessant omdat het over creativiteit en botsende visies gaat. Dat leidt soms tot grote successen, zoals in The Playlist. Maar ook tot veel gefaalde pogingen (zoals […]
Lees meer
Taboo
Tom Hardy is verdomd goed in duister en dubbelzinnig zijn. Zijn James Keziah Delaney is naar de hel geweest en teruggekeerd, klaar om de wereld naar zijn hand te zetten. Dat doet hij door brutaal, geraffineerd, stoïcijns en soms ultraviolent te zijn. Volledig passend in het oeuvre van Hardy. Een acteur met een enigszins beperkt […]
Lees meer
Vertigo
Ik weet niet waarom ze het doen, maar ik kan er alleen maar blij om zijn. Dit najaar toont Pathé een serie hoogtepunten van Alfred Hitchcock. De eerste is Vertigo. Of het zijn beste film is, is een vraag die niet te beantwoorden is. Maar het is waarschijnlijk wel zijn rijkste. De film die blijft […]
Lees meer
Station Eleven
Meerdere verhaallijnen, veel personages en meerdere tijdsperiodes. Door elkaar heen. Het kijken naar deze serie, gebaseerd een boek van Emily St. John Mandel, is nogal een uitdaging. De makers hebben een puzzel geconstrueerd waarvan je als kijker telkens een paar stukjes krijgt aangereikt en die je op de juiste plek mag leggen. Dat lukt me […]
Lees meer
Rocketman
Deze biopic over Elton John vertelt niet het hele verhaal over zijn leven. De film start en eindigt met een sessie in een afkickkliniek, in 1983. Elton John komt daar, in een outrageous costume, binnenstormen en vertelt in flashbacks zijn leven. Beginnend met zijn jeugd in de jaren vijftig in de Engelse buitenwijken, waar Reginald […]
Lees meer
Nightmare Alley
Guillermo del Toro is gek op outcasts, dropouts, misfits, midgets en freaks. Nightmare Alley past naadloos in die fascinatie: het verhaal speelt zich af in de wereld van de travelling carnivals, waarin al die types voorbij komen. De film deed me denken aan Carnivale, de serie over zo’n travelling carnival die ik jaren geleden zag. […]
Lees meer
Moonage Daydream
Moonage Daydream begint en eindigt met de stampende, pulserende ritmes van Hello Spaceboy uit 1995. David Bowie zingt daarin alsof hij uit een andere dimensie komt. En dat is ook zoals hij was en hier geportretteerd wordt. Iemand die op Aarde gedropt wordt en alles verandert. Meer dan twee uur lang staar je naar het […]
Lees meer