Tag: Brad Pitt
Babylon
John Gilbert, Douglas Fairbanks, Louella Parsons, Clara Bow, Anna May Wong, Josef von Sternberg, Irving Thalberg. Juist omdat ik deze namen ken, zou je kunnen zeggen dat ik niet erg onder de indruk moet zijn van deze hommage aan het eerste gouden tijdperk van de film. Al deze personen komen in een fictieve vorm voor (op Thalberg na) maar erg subtiel gebeurt dat niet. Babylon geeft een beeld van Hollywood in de periode dat het geld niet op kon en de plek bekend stond als magisch, een magneet voor iedere wannabe in het land die beroemd wilde worden. De plot …
Lees meer
Moneyball
Het is eigenlijk best vreemd dat een sport waarover zoveel statistische gegevens bekend zijn lang geen gebruik maakte van die gegevens om teams mee te formeren of om opstellingen te maken. Dan komt het aan op ervaring van de coach en het onderbuikgevoel van een serie zeer ervaren scouts. Dat is althans het beeld wat hier geschetst wordt, in de periode voor Moneyball. De film gaat over een manager die zich wel vol overgave op deze statistieken stort, geholpen door een net afgestudeerde cijfer/baseball freak. Geheel volgens de wetten van de film gaat dit aanvankelijk helemaal mis totdat het concept …
Lees meer
Ad Astra
Heart of Darkness en Apocalypse Now (de verfilming daarvan) zijn direct in het oog springende referenties bij deze contemplatieve SF-film van James Gray. De zoektocht naar een leider die al dan niet gek is geworden aan de randen van de menselijke beschaving. Waar die randen in de voorbeelden diep in de jungle liggen, is dat hier diep in de ruimte. De ringen van Neptunus om precies te zijn. Maar waar het gevaar vooral toeneemt als Marlow/Willard die grens bereikt en Kurtz vindt, vormt het treffen tussen vader en zoon McBride hier eerder een anticlimax. Heel erg is dat niet. Ad …
Lees meer
Once Upon a Time in Hollywood
De fijnste Tarantino in jaren. Het lijkt erop dat een setting in LA toch echt het beste losmaakt bij de bijna gepensioneerde regisseur. Pulp Fiction en Jackie Brown zijn de illustere voorgangers en OUATIH kan zich met de laatste zeker meten. PF valt niet meer te overtreffen. Zoals in al zijn latere films weet Tarantino scenes nodeloos op te rekken zonder dat dit veel bijdraagt. Heel storend is het echter ook niet. Er valt nog steeds veel te genieten, zeker op zo’n groot IMAX-scherm als waar ik ‘m op zag. Hij had geld genoeg ter beschikking om het …
Lees meer
The Big Short
Actrice Margot Robbie (onder eigen naam, die van The Wolf of Wall Street) zit aan het begin van The Big Short in bad en legt uit wat subprime hypotheken zijn en wat going short betekent. Ik kan haar volgen, ondanks dat bad. Maar het wordt allengs complexer in dit vermakelijke maar ook pijnlijke verslag van de ondergang van de hypotheekmarkt in de VS en drie partijen die daarvan wisten te profiteren. Michael Burry (Christian Bale in een glansrol) is een excentrieke hedge fund manager bij Scion Capital. Hij draagt shorts en loopt op blote voeten, luistert naar death-metal (heel hard) …
Lees meer
12 Years A Slave
Ik zag m de avond voor de Oscaruitreiking, dus ik wist niet dat Brad Pitt voor deze film zijn eerste producersbeeldje zou ophalen. Het is verdiend. Maar zo verpletterend als Hunger en Shame is dit waargebeurde verhaal toch niet. Ik zal wel teveel films gezien hebben, ook films over slavernij, maar 12 Years A Slave wist me niet zo te raken als ik verwacht had. Die 12 jaren werden voor mij ook niet voelbaar. Het was eigenlijk ineens voorbij allemaal. De film is sterk geacteerd, heeft een interessant verhaal, zit vol sterke scenes en heeft het hart duidelijk op …
Lees meer
Se7en
Het is een aantal jaar geleden dat ik m zag en bij het herzien van Se7en valt me weer op hoe nihilistisch en misantropisch Finchers (en die van scenarioschrijver Andrew Kevin Walker) visie op de Westerse cultuur is. De zoektocht van detectives Somerset (Morgan Freeman) en Mills (Brad Pitt) naar de serial killer die zijn slachtoffers op de meest gruwelijke en trage manier om het leven brengt en ze kiest aan de hand van de 7 hoofdzonden, is te vergelijken met een ondergang in Dante’s Inferno. Een vergelijking die ook in de film zelf wordt aangehaald. Een van sterkste punten aan …
Lees meer
The Tree of Life
Met het deel rond Sean Penn sloeg Terrence Malick wat mij betreft nogal de plank mis. Dat had er zo uit geknipt kunnen worden. Ook het ‘evolutie’ stuk, hoewel voorzien van enkele fenomenaal mooie beelden, voelt alsof het er niet bij hoort. Maar het centrale deel van The Tree of Life, rond het gezin O’Brien met de strenge vader, zijn vrouw en hun 3 zoons, is fenomenaal. Vrijwel zonder dialogen of plot weet Malick me aan de stoel gekluisterd te houden. Prachtig hoe hij met z’n camera rond de personages cirkelt, waardoor het lijkt alsof je deel uitmaakt van het …
Lees meer
Ziek
Ik heb vrijdag, zaterdag, zondag en maandag wat ziekjes op de bank gehangen. En lag mn internetverbinding er ook nog eens uit. Dat werd dus films en series kijken. Heb het volgende gezien: The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford: al eerder gezien maar het is zeer de moeite waard om deze fascinerende antiwestern nog eens te bekijken. Traag, zoekend, raadselachtig ook, maar altijd boeiend. Brad Pitt is goed als de laidback Jesse James, die tegelijk lijdt onder een hoge mate van paranoia en een gewelddadig temperament. En Casey Affleck brak glorieus door met zijn rol als …
Lees meer
The Curious Case of Benjamin Button
Pas toen hij zich bekeerde tot een biografische geschiedenis met veel sentiment en levensvragen keerde het Oscartij voor David Fincher. Hoewel hij vooral voor Se7en, Fight Club en Zodiac veel terechte kritische waardering kreeg, waren zijn films voor een groot publiek thematisch nogal heftig en wist de Academy niet goed raad met hem. Daarom maar eens iets anders geprobeerd. Het verhaal van Benjamin Button (hij wordt in een oud lichaam geboren dat steeds jonger wordt) leek op voorhand al …
Lees meer
Inglorious Basterds
Met Annemet naar de Cinerama, romantisch genieten van de nieuwe Tarantino. Zijn postmoderne zelf is Quentin ook hier weer, en de film is veel beter dan het lege Death Proof. Maar het is allemaal wel erg ‘tongue in cheek‘. Alsof hij wil zeggen dat hij zijn trilogie (Reservoir Dogs, Pulp Fiction en Jackie Brown) toch niet meer kan overtreffen. Tarantino schijnt jaren aan het scenario en de dialogen geschaafd te hebben, maar iemand had hem toch iets strakker moeten …
Lees meer