Recente artikelen
The Taking of Pelham One Two Three
Ik heb ook de remake gezien maar het origineel heeft toch sterk de voorkeur. Op klaarlichte dag wordt een metrostel overgenomen door een groep mannen met bijnamen en in slechte vermommingen, geleid door de stoicijnse Mr. Blue (Robert Shaw). Quentin Tarantino leende de kleuren voor zijn eigen dievenbende in Reservoir Dogs (1992). Het is aan de evenzo stoicijnse Lt. Zachary Garber (Walter Matthau) van de New York City Transit Police om hem en zijn kornuiten te stoppen. Garber is niet alleen rustig, hij is vooral ook cynisch. Een man die een diepe zucht slaakt als hij gestoord wordt, …
Lees meer
Reservatet
De Britse titel is Secrets We Keep maar ik vind Reservatet passender. De goudkust ten noorden van Kopenhagen met tennis- en golfbanen, country clubs, health resorts, boulevards en kasten van huizen is ook een reservaat waarin de rijkste Denen zich terug hebben getrokken. Er dringt weinig door in deze enclave, deze mensen hebben genoeg aan zichzelf. Niet dat ze slecht zijn, de meesten weten gewoon niet beter. En als ze dat wel doen, zoals Mike en Katarina, dan zullen ze er alles aan doen om hun positie te handhaven. Toch is er een duidelijke link met de buitenwereld, die van …
Lees meer
The Last Seduction
Zo worden ze niet meer gemaakt. Een clichézin van jewelste maar in dit geval zeker waar. The Last Seduction is met het twee jaar eerder verschenen Basic Instinct een van de laatste en ook een van de beste in het genre van de erotische thriller. Films met een sterke sexy vrouw in de hoofdrol die mannen om haar vinger windt en wegkomt met verduistering, afpersing of zelfs moord. Al wordt die moord dan gepleegd door die man die ze voor haar karretje weet te spannen. Een fatale vrouw dus. Klassieke voorbeelden zijn Double Indemnity em Out of the Past met …
Lees meer
Nemesis
De eerste Nederlandse serie op Disney+. Ben benieuwd of er veel internationale kijkers zijn aangehaakt. Het gaat weliswaar over belastingontduiking en witwassen, een onderwerp dat overal speelt, maar Nemesis is toch ook erg Nederlands. Niet in het minst omdat ons land toch een soort bakermat is van dit soort praktijken. Officier van justitie Sylvia van Maele (Lies Visschedijk) gaat achter deze witwassers, brievensbusfirma’s, vermogensbeheerders en trustkantoren aan maar botst tegen muren als het er echt op aankomt. Centraal in haar plannen staat Martin Heezink, een schimmige techondernemer die een trustkantoor beheert en voornamelijk vanuit het buitenland opereert. Sylvia heeft met …
Lees meer
Nosferatu
Dracula, het personage dat Bram Stoker in 1897 bedacht, komt meer dan 700 keer terug in evenzoveel adaptaties. Het is het meest gebruikte literaire personage in de wereldgeschiedenis. Wellicht is dat de reden dat Robert Eggers daar niet voor koos maar voor een bewerking van Nosferatu, eine Symphonie des Grauens. De film uit 1922 van Friedrich Wilhelm Murnau die op zijn beurt een ongeautoriseerde versie van Stokers roman was. Maar hij doet dat denk ik ook omdat Graaf Orlok een stuk afstotelijk er is dan de bijna romantische Dracula met zijn zwarte mantel en priemende blik. Op die manier past …
Lees meer
A Bittersweet Life
Van het liefje van de baas blijf je af en zelfs de meest geharde gangster is niet opgewassen tegen de onschuldige blik van een vrouw. Het zijn clichés van jewelste maar juist daarom werken ze zo goed. Zeker als de gangster eigenlijk geen ervaring heeft met vrouwen. De onschuldige blik van de dame in kwestie behoort aan Hee-soo, de vriendin van yakuzaleider Mr. Kang. Hij vraagt zijn rechterhand Sun-woo te onderzoeken of Hee-soo een andere man heeft. Sun-woo blijkt daar niet helemaal op voorbereid. Het is een mooie jongen wiens perfecte gezicht, elegante voorkomen en goede manieren niet lijken te …
Lees meer
Sinners
Ryan Coogler maakte eerder Black Panther, een superheldenfilm die rave reviews kreeg destijds en werd gezien als dé film die African Americans hun verdiende plek in de spotlights gaf. Ik vond het nogal een overdreven verering van een film die los van de kleur van de cast weinig nieuws wist te vertellen. Tegelijkertijd was die kleur ook de hoofdreden dat de film bijzonder was. Inmiddels zijn we zeven jaar verder en zijn er veel meer films verschenen met een vrijwel zwarte cast. Toch wordt Sinners opnieuw gezien als iets unieks. En ook hier geldt wat mij betreft dat de …
Lees meer
The White Lotus, seizoen 3
Ik had het eigenlijk al direct tijdens de eerste aflevering van seizoen 3: The White Lotus lijkt wel wat op de films van Don Simpson en Jerry Bruckheimer. Wat? Er zijn toch geen explosies en achtervolgingen, geen glossy beelden van typisch Amerikaanse testosteronmannen en sexy vrouwen en geen stomende popsongs als soundtrack? Klopt, maar The White Lotus is wel erg ‘high concept’. En dat is wel typisch Simpson/Bruckheimer en dan vooral de films van Tony Scott. TWL kun je ook pitchen in 10 seconden. En het is prachtig in beeld gebracht met verzadigde kleuren en shots die soms alleen lijken …
Lees meer
1917
In Atonement, de verfilming van het gelijknamige boek van Ian McEwan, zit een scene waarin Robbie Turner en zijn maten worden gevolgd als ze langs talloze wachtende en uitgeputte soldaten lopen op het strand van Duinkerken. Het is een tracking shot dat vijf minuten duurt, waarbij de camera steeds vloeiend meebeweegt om je als kijker onder te dompelen in deze bizarre situatie. De scene werd destijds gezien als echt uitzonderlijk. Hoewel hij ook nu nog steeds indruk maakt, is er sindsdien veel veranderd in cameratechniek en voelt de scene nu bijna archaisch. 1917 is daarvan een schitterende illustratie. Deze oorlogsfilm …
Lees meer
Adolescence
Huiveringwekkend. Dat is voor mij toch wel het kernwoord. Je hebt horrorfilms waarin de horror iets gruwelijks is maar ook 100% fictie. De horror in Adolescence is echt en ook erg dichtbij. Zeker als je zelf kinderen hebt. Deze miniserie gaat over de dertienjarige Jamie Miller die een klasgenootje met een mes heeft vermoord (dat is geen spoiler te noemen) en de nasleep daarvan voor hemzelf en voor zijn vader, moeder en zus. Ik kreeg er kippenvel van. GE WEL DIG. Ook techisch is dit een tour de force. De makers kozen er voor om iedere aflevering uit één lang …
Lees meer
Conclave
De paus is dood dus dat is het beste moment om naar Conclave te kijken. 100 kardinalen bij elkaar opsluiten, net zolang totdat ze het eens zijn over wie de nieuwe paus moet worden, lijkt niet echt een basis om een fijne film mee te maken. Maar door uiteenlopende visies op waar de katholieke kerk voor staat, misstappen in het verleden, onderlinge afgunst en een konijn uit de hoge hoed (in de vorm van een Mexicaanse kardinaal die actief is in Kabul) wordt het toch spannend. Ik heb de voorkeur voor de lichtere toon in de paus-series van Paolo Sorrentino …
Lees meer
Patriots Day
De meeste van de personages hier hebben echt bestaan maar het hoofdpersonage is fictief. Toch is juist Mark Wahlberg overal bij betrokken, tot aan het einde van de klopjacht, wat zijn personage direct al vrij ongeloofwaardig maakt. Wel mooi hoe Wahlberg hier een agent speelt met issues en een lichaam dat eigenlijk niet meer wil. Het is ver verwijderd van de macho’s die hij vaak speelt. Ik was de aanslagen tijdens de Boston marathon in 2013 eigenlijk alweer vergeten maar deze film laat nog eens zien hoe groot de impact was. De makers stellen slim een aantal personen …
Lees meer
Hallelujah – Leonard Cohen, a Journey, a Song
Mooie docu over de legendarische Canadese dichter en artiest over zijn carrière en zijn beroemdste nummer. Aan de hand van archiefmateriaal van bijzondere concerten en radio- en televisie-interviews en gesprekken met mensen die een belangrijke rol speelden in zijn leven en dat van Hallelujah. Net als veel van mijn generatiegenoten kende ik het nummer in eerste instantie door de geweldige versie van Jeff Buckley. Pas later leerde ik meer over Leonard Cohen zelf en over het nummer. Hij werkte er zeven jaar aan en uiteindelijk kwam hij tot meer dan honderdvijftig coupletten. Het verscheen in 1984 op het album Various …
Lees meer
Slow Horses, seizoen 4
Ik vond dit vierde seizoen fijn maar ik heb ook wel wat kritiek. Zoals in alle seizoenen toont SH een mix van geweld en misdaad aan de ene kant en een flinke dosis sillyness aan de andere. Het is lastig om dat goed te balanceren en daar komen ze hier niet altijd goed uit. Bij Black Doves had ik daar ook al last van. Om de opa van River Cartwright centraal te stellen is een slimme zet. Zijn gedrag vormt een motivator voor het hele team om in actie te komen, zeker River zelf. Maar het verhaal erachter voelt …
Lees meer
Call Girl
Ik zag Call Girl tijdens het IFFR in 2013. Ik was destijds flink onder de indruk en wilde de film nog wel eens herbeleven. En ook nu komt dit verhaal van een seksueel losgeslagen land in de vrijgevochten jaren 70 flink binnen. Het verhaal kende ik nog dus ik kon me meer concentreren op de diepere verbanden en het inventieve camerawerk van Hoyte van Hoytema. Call Girl laat zien hoe schizofreen het vrije Zweden functioneerde destijds met veel aandacht voor kansen voor de werkende vrouw aan de ene kant en minachting van minderjarige meisjes en welig tierende prostitutie aan de …
Lees meer
Ferrari
Het was gemakkelijk geweest om een succesverhaal te maken rond de carrière van Enzo Ferrari, een legende in de autosport. Het merk sportauto dat hij in 1947 startte is al sinds het begin enorm succesvol en wist talloze overwinningen te halen in wedstrijden als de Mille Miglia en de 24 uur van Le Mans en in de Formule I. Maar de film concentreert zich op een moeilijke periode in de geschiedenis van het merk en van de man zelf. Daarmee is het een heel andere film dan Ford vs Ferrari, die een kleine tien jaar na deze speelt. Dat …
Lees meer
A Complete Unknown
In een van de eerste scènes van A Complete Unknown brengt Bob Dylan een bezoek aan Woody Guthrie, die in het ziekenhuis ligt. Pete Seeger is er ook, zijn collega die nog wel heel actief is maar wiens hoogtijdagen erop zitten. Dylan stelt zich voor en zingt een zelfgeschreven lied voor Guthrie. Ik heb er geen research naar gedaan maar ik kan me niet voorstellen dat dit echt zo is gegaan. Het is een scène die alleen een scenarioschrijver bedacht kan hebben. Dylan adepten zullen er waarschijnlijk van gruwen maar ik vind het helemaal prima. Voor mij is een biopic …
Lees meer
The Brutalist
Het is toch vreemd hoe dat werkt. The Brutalist is een sterke film maar door de brute (pun intended) lengte wordt hij nog eens op een hoger niveau getild. En kom je ineens in beeld bij The Academy en regent het Oscarnominaties. Die lengte is overigens wel gerechtvaardigd. Die stelt regisseur Brady Corbet in staat om diep in de ziel van Holocaustoverlever László Tóth (Adrien Brody, The Pianist, Summer of Sam, Predators) te duiken en in die van het kille kapitalistische naoorlogse Amerika. Een plek waar Tóth kansen krijgt maar nooit echt geaccepteerd wordt. Voor de oorlog was Tóth …
Lees meer