Het is een aantal jaar geleden dat ik m zag en bij het herzien van Se7en valt me weer op hoe nihilistisch en misantropisch Finchers (en die van scenarioschrijver Andrew Kevin Walker) visie op de Westerse cultuur is. De zoektocht van detectives Somerset (Morgan Freeman) en Mills (Brad Pitt) naar de serial killer die zijn slachtoffers op de meest gruwelijke en trage manier om het leven brengt en ze kiest aan de hand van de 7 hoofdzonden, is te vergelijken met een ondergang in Dante’s Inferno. Een vergelijking die ook in de film zelf wordt aangehaald.
Een van sterkste punten aan de film is dat de moordenaar tot de conclusie komt dat de mensheid gedoemd is, maar dat Somerset het met hem eens is. Alleen reageren ze beiden anders op die conclusie. Se7en is een film die zo strak gecomponeerd is dat er geen ontkomen aan is. Alles klopt en leidt tot een gruwelijke slotscene waarin alle puzzelstukken in elkaar vallen. Gezien de fatalistische visie en de onontkoombaarheid ervan lijkt het me echter ook een film die in het risicomijdende Amerikaanse filmklimaat van nu niet meer gemaakt kan worden.
