De rijken der aarde hebben het ook niet gemakkelijk. En dan moet je ook nog dealen met al dat personeel en de bedienden die constant om je heen scharrelen en niet eens op alle vragen antwoord hebben. Het is een boodschap die vol glanzende ironie was verpakt in het eerste seizoen van The White Lotus en die ook, veel nadrukkelijker, vooropstaat in de nieuwe film van Ruben Östlund.

De Zweedse regisseur maakt films die een sociologische blik werpen op de maatschappij. Als een antropoloog bestudeert hij de mensheid en belicht per film een andere vreemde vorm van gedrag of subcultuur. Dat gaat van racisme (Play), groepsdruk onder jongeren en volwassenen (Involuntary) en het weglopen van verantwoordelijkheden (Turist) tot de bizarre wereld van de kunst (The Square). Triangle of Sadness begint met een jong stel dat hun geld verdient met modellenwerk. Ze krijgen ruzie over een dinerrekening, waarmee duidelijk wordt dat ze nog niet helemaal losgezongen zijn van de werkelijkheid. Daarmee vormen ze een brug naar een groep rijken der aarde die op een superdeluxe jacht een cruise maken die van alle gemakken is voorzien. Het stel is er ook omdat ze die reis aangeboden hebben gekregen omdat zij een influencer is. De kapitein van het schip is een Marxist die zijn aanwezigheid tussen deze rijkdom met ironie en heel veel drank probeert vol te houden. Als het jacht tijdens het Captain’s Dinner in zwaar weer belandt, gaat niet alleen het schip schuiven, maar gaan ook het decorum en de bestaande hiërarchie overboord.

Subtiel is het niet wat Östlund hier laat zien. Waar The White Lotus de verhoudingen en de wereldvreemdheid in beschaafde gesprekken en veel onbegrip aan de kaak stelt, slaat Triangle of Sadness keihard op de trom. De wereld is een bizarre plek waarin de rijken zich onaantastbaar wanen, maar hun zekerheid is gebouwd op drijfzand. Östlund maakte een bij vlagen hilarische film die wel wat minder voorspelbaarheid en wat meer finesse had kunnen gebruiken. Hij heeft het analytische uit zijn eerdere films laten varen en kiest voor hyperbolen, inclusief kotsende rijken. Alsof hij is gaan twijfelen aan zijn publiek dat anders niet in staat zou zijn om zijn werk te begrijpen? Triangle of Sadness is net zo shiny en likable als de Instagramposts van Yaya en Carl, maar ook net zo snel weer vergeten.