Langzaam in kracht toenemende drums, disharmonische fluiten en een palet van dierengeluiden wervelen over een tropisch behang vol rottend fruit en stervende vis. Het opening thema zet de toon voor een serie die betovert en verontrust. Het paradijselijke Hawaï verwordt hier tot een decor voor alles wat er mis gaat in de wereld.
Mike White bedacht het zesdelige The White Lotus, schreef het scenario, deed de productie en regisseerde. Dat is veel voor één man. Maar het pakt wonderwel goed uit. Hij werd door HBO gevraagd of hij iets kon maken in coronatijd en alle beperkingen die daarbij horen. De oplossing was om een bubbel te creëren voor de crew door een resort af te huren op het Hawaiiaanse eiland Maui. Dat stond toch leeg want de toeristenstroom was volledig opgedroogd. White gaf zichzelf twee maanden om een script te schrijven voordat de opnames zouden starten. Het resort speelt zichzelf: een ultraluxe droomhotel met prijzen van 3000 dollar per nacht dat alleen de very happy few zich kunnen veroorloven.
De serie is een voortdurende botsing tussen witte, rijke en wereldvreemde Amerikanen en de hen bedienende mensen die het allemaal wat minder getroffen hebben. De rijke Amerikanen werken volgens henzelf heel hard maar als een eerlijke strijd om een waardig bestaan voelt het nooit. Het is een survival of the fittest waarin de strijd niet met eerlijke middelen gestreden wordt. Arrogantie, egoïsme en neerbuigendheid zijn standaard. Soms plaatsmakend voor een vals gevoel van empathie voor de lokale bevolking.
Het verwarrende in The White Lotus, en ook een thema dat zeer actueel is, is dat er binnen die rijke groep ook een onderlinge strijd gevoerd wordt. Daarin moet dat white privilege bevraagd worden door de woke jonge generatie, zonder dat daar overigens veel zelfreflectie tegenover staat. De wat minder gefortuneerden worden daarin als pionnen gebruikt. Daartussenin beweegt zich de mooie Rachel, net getrouwd met het hopeloos verwende rijkeluiskind Shane Patton. Ze staat aan het begin van een leven vol rijkdom, maar ze begint zich te realiseren dat dit een pad is dat ze wellicht toch maar beter niet kan volgen. Of toch wel? De verleidingen zijn groot.
The White Lotus is een aaneenschakeling van pijnlijk grappige en ook spraakmakende scènes waarin de frustraties steeds verder op lopen. Soms om de meest onbenullige redenen maar soms ook vanwege een oprecht gevoel van onrecht. Dit drama wordt opgediend met op de achtergrond de schitterende natuur en de hagelwitte stranden van Maui. De prachtige muziek van Cristobal Tapia de Veer, al te horen aan het begin, vormt de kers op de taart.