Je kon erop wachten. Het eerste seizoen was gemaakt in COVID-tijden, als opdracht door HBO aan producer/director Mike White. White moest iets bedenken dat gemaakt kon worden binnen de epidemiebeperkingen. Het antwoord was een afgelegen en gesloten set, maar dan wel een heel luxe, waar een gezelschap rijken zich vermaakte. Het enorme succes van dat eerste seizoen opende mogelijkheden voor een tweede. White hoefde geen rekening meer te houden met het virus, maar het concept is eigenlijk hetzelfde. De locatie is ditmaal een ultraluxe resort op Sicilië en de gasten komen uit de VS en Groot-Brittannië, met ook een aantal Franse gays. De boodschap is ook gelijk: het hebben van veel geld verlost je niet van problemen en ook de rijken zijn niet vrij van de zeven hoofdzonden: Superbia (hoogmoed), Avaritia (hebzucht), Luxuria (onkuisheid), Invidia (jaloezie), Gula (gulzigheid), Ira (woede) en Acedia (luiheid). Al deze zonden komen voorbij, verdeeld over de personages.
De enige twee die terugkeren uit seizoen 1 zijn Tanya McQuoid-Hunt, een schatrijke maar ongelukkige vrouw die op zoek is naar echte liefde, en haar man Greg. Ze zijn op Sicilië, maar echt aandacht voor zijn vrouw heeft Greg niet. Ditmaal heeft Tanya assistente Portia mee, een jonge vrouw die ook ongelukkig is met de situatie waarin ze zich bevindt. Tanya komt in contact met een groep gays die haar op een voetstuk plaatsen, maar die met hun aandacht ook bijbedoelingen hebben. Dan is er de familie DI Grasso; vader, zoon en kleinzoon. Vader en zoon hebben nogal veel issues met vrouwen (Luxuria) en het is aan kleinzoon om niet in dezelfde val te trappen. Van de twee stellen die samen vakantie vieren (Cameron en Daphne, Ethan en Harper) kennen de mannen elkaar sinds hun studententijd. Cameron was altijd de ladies man, de relaxte dude. Ethan was de nerd. Cameron was al eerste rijk, maar inmiddels is Ethan rijker. Hun wedijver is er echter nog steeds. De relaties met hun partners zijn totaal anders, zo lijkt het. Tussen al deze gasten mengen zich Lucia en Mia, twee jonge Italiaanse vrouwen die hun lichaam gebruiken om verderop te komen in het leven.
Wat The White Lotus zo geweldig maakt, in beide seizoenen, zijn de heerlijk lome sfeer met de fantastische uitzichten, de ruisende zee, de luxe locaties en de mooie mensen aan de ene kant. En de manipulatie, de miscommunicatie, de jaloezie, de afkeer en het diepgewortelde ongeluk dat in veel van deze mensen zit, aan de andere. Ik moest denken aan de Hamlet quote ‘Something Is Rotten in the State of Denmark‘, aan een film als Il Capitale Umano en ook aan de vermenging van droom en nachtmerrie in de films van David Lynch, met name Blue Velvet. Mike White is een meester in het vermengen van verleidelijke beelden met giftig gedrag. Gedrag dat overigens altijd verhuld is, verpakt in een flinke laag beschaving. Pas na veel pulken aan de vernislaag komt dat donkere gedrag naar boven. En soms is dat ook goed. Zoals bij veel menselijke communicatie blijft veel onuitgesproken en pas onder flinke druk komen de woorden die altijd al gezegd hadden moeten worden. Een meesterlijke serie die wat mij betreft meer zegt over sociologische issues onder de rijken dan het gehypete Triangle of Sadness, die het onderwerp met enorm veel bombarie behandelt.