Over de terugkeer van een personage naar zijn geboorteplaats heb ik al eens een column geschreven. The Bear haakt daar op aan, maar is ook totaal anders. Melancholie en nostalgie zijn hier ver weg en een idylle is het zeker niet. De serie gaat over een beroemde chef-kok die terugkeert naar zijn geboortestad Chicago om de broodjeszaak van zijn broer te runnen nadat die zelfmoord heeft gepleegd. In dat proces moet hij zichzelf opnieuw uitvinden en ook iedereen met wie hij werkt, krijgt een reset. Als kijker leef je met hem mee en bekijk je de wereld waarnaar hij terugkeert met zijn ogen. Wat zijn dit voor excentrieke lui, wat gebeurt hier allemaal? Dit alles wordt met een enorme dosis flair en energie en in een verbluffende visuele stijl opgediend.
The Original Beef of Chicagoland, of zoals de personages het meestal noemen, The Beef, is het hart van de serie. Een fascinerende mix tussen restaurant en buurthuis waar de clientèle al voor openingstijd staat te wachten en de boel afbreekt als de sandwiches niet snel genoeg doorkomen. Carmen ‘Carmy’ Berzatto wordt overweldigd door alle verantwoordelijkheden die komen kijken bij het draaiende houden van dit kleine bedrijf. Hij komt uit een culinaire wereld en heeft moeite zich aan te passen aan het minder glamoureuze milieu van The Beef.
De makers gooien me direct in het diepe in aflevering 1. De snelheid waarmee belangrijke punten in de plot worden geaccentueerd en de personages worden voorgesteld is enorm en de serie blijft in dat razende tempo voortdenderen. Het hectische camerawerk, de snelle montage en de overlappende dialogen dragen daar nog eens aan bij. Dialogen die door de personages vaak worden geschreeuwd. Ik moest geregeld denken aan Uncut Gems, de film waarmee The Bear deze hectiek deelt. Het is stressvol, maar ook indrukwekkend. Het voelt echt alsof we in het restaurant zitten met de personages terwijl ze er hun dag doorbrengen en wat er gebeurt als ze geconfronteerd worden met problemen, zowel persoonlijk als professioneel. Jeremy Allen White is fantastisch als Carmy. Een complexe man die je voor zich inneemt, maar je ook afschrikt in de manier waarop hij met collega’s om gaat. De stress druipt echt van hem af en dat maakt hem lang niet altijd likeable. Ebon Moss-Bachrach is Carmy’s luidruchtige neef Richie. Hij schreeuwt voortdurend en is vooral bezig zich te verzetten tegen de nieuwe situatie en tegen Carmy. Richie is een ongeleid projectiel dat niet bang is om te zeggen wat hij denkt maar intussen ook problemen blijft creëren. Net als Carmy is hij niet het meest sympathieke personage, maar hij is op zijn minst fascinerend. Sydney (Ayo Edebiri) is een kok die opgeleid is aan het Culinary Institute of America en in de eerste aflevering door Carmy wordt ingehuurd. Ze neemt eten en koken heel serieus en kan maar moeilijk opschieten met de andere koks in The Beef. Ze ligt vaak overhoop met Richie, maar weet ook Carmy tegenover zich als ze iets nieuws verzint. Ook zij is een interessante mix van innemendheid en frustratie.
Ik heb ooit als afwasser in een restaurant gewerkt, maar The Bear staat daar mijlenver vanaf. Een achtbaanrit door een keuken waar iedereen voortdurend ‘Yes chef!’ gilt terwijl ze zo goed mogelijk hun shifts proberen te doen terwijl ze vaak uitgeput zijn, schulden zich opstapelen, problemen zich aan blijven dienen en klanten constant en dwingend om aandacht vragen. Echt iets te weten over deze mensen kom je niet en een plot is er ook niet echt, maar dat doet er nauwelijks toe. Een rauwe, soms hopeloze en harteloze maar ook hoopvolle topserie.