Het laatste. En ook weer een van de beste. Homeland was altijd al actueel en spannend maar in dit laatste seizoen wordt er nog een schepje bovenop gegooid. Dat leidt met enige regelmaat tot een OMG-moment, soms meerdere malen binnen één aflevering. In dit slotseizoen draait het om de vredesdeal met de Taliban die een eind moet maken aan een strijd van 16 jaar. Een deal waarop veel mensen zitten te wachten maar ook een deal met veel tegenstanders. Immers, een deal betekent een nieuwe situatie en er zijn nou eenmaal veel mensen die liever alles bij het oude laten. Daarbij is die Taliban toch niet te vertrouwen toch?
Carrie heeft er in eerste instantie weinig mee te maken. Ze is nog herstellende van haar vreselijke ervaringen bij de Russen. Maar ja, Saul heeft naar nodig. Dus ze gaat alsnog naar Afghanistan en uiteraard gaat er weer van alles mis. Ze wordt daar geconfronteerd met een naar macht hongerende Afghaanse vice-president, een weifelende Amerikaanse en een verbitterde Saul die alles waaraan hij zo lang heeft gewerkt door zijn vingers ziet glippen. Ook loopt ze Yevgeny Gromov tegen het lijf, haar Russische tegenpool die haar zo lang opgesloten hield. Er zijn aanslagen, ontvoeringen, er vallen meerdere doden (ook op zeer hoge plekken) en ook verliest ze een van haar dierbaarste vrienden. En Yevgeni (die ik ook ken als Russisch agent in The Americans) mag dan een tegenstander zijn, hij lijkt in deze Afghaanse hel de enige te zijn die haar steunt.
Er blijft haar en ons weinig bespaard dit slotseizoen maar daardoor is het wel een achtbaan die je met liefde uit zit. Het bitterzoete einde, inclusief een flashback naar het verleden van de immer zo gesloten Saul, maakt het helemaal af. Het is jammer dat we het voortaan zonder de fenomenale Claire Danes moeten doen in de rol die haar het laatste decennium definieerde. Maar ze zal vast ook blij zijn om van Carrie af te zijn.