Het debuut van Sam Raimi uit 1981 wordt alom erkend als een horrorklassieker. Met minimale middelen maakte hij een film met maximale impact. Maar veertig jaar en talloze navolgers later, is die impact toch anders. De special effects waren erg goed voor het budget waar Raimi mee werkte, maar ze zijn ook wel erg amateuristisch. Een horrorfilm hoort eng te zijn en dat is The Evil Dead niet. Hij is vooral silly en ook met veel liefde voor het genre gemaakt. Wat mij betreft, heeft het zeven jaar oudere The Texas Chain Saw Massacre de tijd beter doorstaan.
Het plot is eenvoudig. Een groep van vijf vrienden, Ash (Bruce Campbell), Cheryl, Scott, Linda en Shelly reizen samen naar een afgelegen boshut die ze hebben gehuurd voor een kleine vakantie. In de hut vinden ze een tape waarop een professor vertelt over het Necronomicon, het Boek der Doden. Dat zou onnoemelijke verschrikkingen uit de geestenwereld loslaten op de fysieke wereld als de bezweringen daarin worden uitgesproken. En laat die bezwering, tegen de tijd dat de band klaar is, nu inderdaad hardop uitgesproken te zijn. De demonen beginnen al snel iedereen in de hut te bezitten, behalve Ash. Die moet in zijn eentje de wezens die ooit zijn vrienden waren bestrijden of er zelf een worden.
De film is dus niet zozeer eng, maar wel volledig losgeslagen. Dat komt ook omdat hij vaak erg silly is. Een soort kruising tussen The Night of the Living Dead en een film van de Marx Brothers. Bruce Campbell beziet de gruwelen met een stoïcijnse blik en een rubberachtig gezicht en lichaam. Een ironische held met wiens blik alles ook vooral heel weird is. The Evil Dead is goor en over the top, heeft momenten van geweldige zwarte humor en is bovenal erg creatief. Die kwaliteiten compenseren bijna het slechte acteerwerk, de afgezaagde dialogen, het gebrek aan plot, de vreemde montage en de vaak goedkope effects. De afgerukte ledematen en smerige vloeistoffen vliegen je om de oren. In de beroemdste scène wordt een meisje letterlijk verkracht door tot leven gekomen boomtakken. Voor Raimi waren er geen grenzen. Wat met het budget verrassend blijft, is het camerawerk. Het kwaad wordt altijd vanuit die blik getoond, met de camera die alle kanten opzwiept en dreigend door de bossen beweegt.
Echt goed is de film wat mij betreft dus niet, maar The Evil Dead had wel een enorme invloed op het genre. Door het element van humor en het volledig over the top gaan als het gaat om ranzigheid. De stijl werd in vele films gekloond. In de twee vervolgen van Raimi zelf, waarin hij qua silliness nog verder ging, en vele anderen. Hoewel er zeker engere films zijn, zijn er maar weinig die de intensiteit evenaren waarmee deze film het publiek aanvalt. Raimi en zijn kompanen waren er niet op uit om een bijzonder tot nadenken stemmende film te maken, maar hun publiek te belagen met alles wat ze in zich hadden.