Ik was al een fan van Keri Russell, maar met haar rol als diplomate Kate Wyler stijgt ze nog verder in mijn achting. Russell is echt geweldig als de vrouw die tegen haar zin in de positie aanneemt als ambassadeur van de VS in Londen, nadat er bij een aanslag op een Brits oorlogsschip 60 doden zijn gevallen en premier Trowbridge niets liever wil dan wraak nemen. Aan Kate de taak om te manoeuvreren tussen de woedende Britten en de pragmatische Amerikanen die Rusland niet willen schofferen, maar ook hoofdverdachte Iran niet direct willen bombarderen.
Ik ken Russell van haar geweldige rol als Elizabeth Jennings in The Americans. Een scherpe, doortastende, no-nonsense en zeer toegewijde vrouw die vrijwel niet van haar stuk is te brengen. Kate Wyler is net zo, maar door het samenspel met haar man Hal (Rufus Sewell) en de aantrekkingskracht tot de Britse minister van Buitenlandse Zaken Austin Dennison, krijgt haar persoonlijkheid nog meer diepte. Als ik het zo opschrijf lijkt het alsof de liefde hier een grote rol speelt, maar romantiek is uiteindelijk maar een draadje in een kluwen van intermenselijke relaties. Het huwelijk tussen Kate en Hal lijkt ten einde, maar de aantrekkingskracht en het respect zijn er nog steeds. Net als de wederzijdse afhankelijkheid. Het lijkt wel wat op de relatie tussen Jimmy McGill en Kim Wexler in Better Call Saul, een paar dat elkaar perfect aanvult, maar ook een paar dat het slechtste bij elkaar naar boven haalt. Hal is niet alleen de man van, hij is zelf ook een ervaren diplomaat. Een charmeur met een groot ego, die wel eens moeite zou kunnen gaan hebben met zijn rol als bijwagen. Rufus Sewell zendt voortdurend gemengde signalen uit en hij schakelt moeiteloos over van aardig naar vilein. Een heerlijke rol van een acteur die ik helemaal uit het oog was verloren.
Maar dit zijn niet alleen de perikelen van een echtpaar en het wennen aan een nieuwe baan. The Diplomat gaat ook over wereldpolitiek in de nasleep van de Russische invasie in Oekraïne. En ook dat onderwerp wordt erg sterk behandeld. De mogelijke betrokkenheid van Rusland bij de aanval op het Britse schip werpt direct het dilemma op wat er gedaan kan worden om de Russen te straffen. Zonder dat dit leidt tot nucleaire vergelding, een reëel gevaar met een gek als Poetin aan het roer. In dat politieke gekrakeel speelt ook de botsing tussen de gereserveerde Britten, met voorop de uiterst gedistingeerde Dennison, en de vaak botte Amerikanen een grote rol. Stereotiepen die ook weer omgedraaid worden door de agressieve Brit Trowbridge, de soeverein glimlachende Amerikaan Hal en Stuart Hayford, Kate’s chief of mission die de meest diplomatieke van allemaal is.
Actie is er nauwelijks in The Diplomat. Het gaat hier om woorden. Woorden die met zoveel venijn, subtiliteit, kracht, ingetogenheid, verleiding en gif worden uitgesproken dat ze veel krachtiger zijn dan welke actie dan ook. Er zijn wat dat betreft overeenkomsten met Succession, al is het zakelijke milieu daar een heel ander universum dan het diplomatieke hier. Tegelijkertijd zijn woorden nutteloos zolang de Britten het gevoel blijven houden dat ze niet de wraak gaan krijgen die ze verdienen. Prachtig om te zien hoe de fraaie, maar ook sterke Russell steeds tegen de tralies van haar gouden kooi aanbotst, omringd door assistenten die het beste met haar voor hebben. Kijk hoe Hal aan Kate’s oksels ruikt en commentaar geeft of ze er toonbaar uitziet of niet. Kijk hoe Kate te klein is tussen al die grote mannen en een kussen krijgt om wat hoger te zitten. Of kijk hoe Kate en Hal zo hongerig zijn dat ze ’s nachts eten gaan stelen uit de keuken. Haar kledingkeuze (zwart!) is een running gag en dat geldt ook voor de vele uitstapjes naar het damestoilet. Deze serie is echt genieten in het kwadraat, met geweldige dialogen en oneliners maar ook met steelse en dodelijke blikken en een voortdurend aanwezige lichaamstaal. Dit seizoen eindigt met een dot van een cliffhanger die ik niet aan zag komen. Kom maar op met seizoen 2.