Nou, dat viel nog niet mee. Om met de positieve punten te beginnen: de twee leads waren prima. Ik vond het vooral heel fijn om Keira Knightley weer eens te zien. Ik heb destijds erg genoten van Bend it Like Beckham waarna ze direct doorstootte naar het grote publiek met de Pirates of the Caribbean franchise. Daarna kwamen er sterke films als Atonement, Never Let Me Go and A Dangerous Method maar sindsdien verdween ze bij mij nogal van de radar. Sinds The Imitation Game uit 2014 had ik haar niet meer gezien. In Black Doves is ze volwassen en moeder van twee kinderen maar Knightley blijft iets rebels houden en een cheekiness die typisch is voor haar. Ook Ben Whishaw is goed als wat zwaarmoedige hitman met liefdesverdriet.
De combi van huiselijke scenes, politieke intriges en heftig geweld is intrigerend maar voelt toch voortdurend als los zand. Black Doves weeft een mix van de luchtigheid van Slow Horses, het cartooneske geweld in een film als John Wick of in het werk van Guy Ritchie, het undercoverleven in The Americans en de Londen-romantiek in Knightley’s eigen Love Actually. Dat werkt in de eerste afleveringen prima, maar gaandeweg wordt het verhaaltechnisch een zootje en raakt de balans tussen al deze elementen ook zoek.
Black Doves is op z’n best in de kleine momenten tussen de bloedspatten door of direct daana, vooral die tussen Knightley en Whishaw. Omdat de laatste van de mannenliefde is, is er geen seksuele spanning tussen ze en kunnen we als kijker genieten van een band tussen mensen die veel van elkaar verschillen maar ook veel delen. En nogmaals, heel fijn om Knightley weer te zien.