Kristen Stewart maakt al zo lang deel uit van de filmwereld dat ze de laatste jaren flink tegen de grenzen aan is gaan schoppen. Ze begon ooit als dochter van Jodi Foster in Panic Room, worstelde zich daarna door een serie films om het vak te leren, belandde als 16-jarige in Into the Wild en brak door met de Twilight-films. Dat was even leuk maar al snel had ze daar genoeg van. Ze zocht een uitdaging en vond die in films als On the Road, Camp X-Ray, Clouds of Sils Maria en Personal Shopper. Sinds haar coming out bij Saturday Night Live in 2017 wordt ze gezien als iemand die nergens voor terugdeinst en Love Lies Bleeding is daar een sterk bewijs van. Al is haar geaardheid hier geen plotpoint maar wel een belangrijke vibe.

Distributie- en productiemaatschappij A24 heeft in vrij korte tijd een plek weten te veroveren in het filmlandschap met films die eigenzinnig en edgy zijn. Het logo is inmiddels een kwaliteitslabel: als je het ziet in de opening titles weet je dat je iets bijzonders te wachten staat. Het begon in 2013 en 14 met de distributie van films als Spring Breakers (die ik zag op het IFFR), The Bling Ring, Enemy , Under the Skin en Locke maar de grote doorbraak was het Oscarwinnende Moonlight, dat A24 ook produceerde. Die productiejobs werden talrijker en zo bouwden ze aan dat kwaliteitslabel, met regisseurs Ari Aster en Robert Eggers als vaandeldragers. Rose Glass debuteerde er met Saint Maud en Love Lies Bleeding is haar tweede film.

Lou (Stewart) woont al haar hele leven in hetzelfde anonieme stadje. Ze werkt bij een plaatselijke sportschool en brengt haar avonden alleen door in een appartement met een kat en een magnetronmaaltijd. De enige familie die er nog is en met wie ze nog praat, is haar zus Beth (Jena Malone, Donnie Darko), die gelukkig (in haar gedachten dan) getrouwd is met rokkenjager JJ (Dave Franco, een creep you love to hate). Dit anonieme stadje ligt ergens tussen Oklahoma en Las Vegas, omringd door woestijn en met ergens in die leegte een diepe kloof die zowel een centrale metafoor is als een meer letterlijke plotlocatie. Dan arriveert Jackie (Katy O’Brian), een zwervende bodybuildster wiens enige doel is om op tijd in Vegas te zijn voor een wedstrijd. Ze is op zoek naar werk en JJ belooft haar een kans bij een plaatselijke wapenclub voor een paar minuten in zijn auto. Jackie neemt het aan, ondanks haar afkeer van wapens en van hem, maar wat moet ze anders doen? Lou is al snel geïnteresseerd in Jackie als minnares en als mogelijke uitweg uit haar huidige bestaan. Inclusief haar moeizame relatie met haar vader Lou Sr (Ed Harris), een crimineel die zijn rijk bestiert met de kloof als dumpplek. Ze helpt Jackie om haar lijf te sculpten door haar steroïden te geven maar die middelen gaan een eigen leven leiden.

De film is doordrenkt van sfeer vanaf het eerste zwevende shots van de sportschool en van de rood verlichte kloof, alsof die is overspoeld met het bloed van verdwaalde en verloren passanten. De intimiteit tussen Lou en Jackie wordt heel sterk neergezet, niet alleen in de seksscènes waarin ze elkaar met overtuiging verkennen maar ook in de details daaromheen zoals het scheiden van de dooiers door Lou voor haar geliefde. Jackie verlangt naar Lou maar wordt ook door andere gevoelens gedreven. Gevoelens die gestimuleerd worden door de steroïden. De tweede die naar Lou verlangt is de aan drugs verslaafde Daisy, maar die doet dat op een zo zuigende manier dat het bij Lou slechts afkeer oproept. Ze weet niet goed wat ze met de situatie moet, zeker als haar zus Beth tot pulp wordt geslagen door JJ en ziet dat Jackie alle remmmen verliest. De film gaat steeds meer richting gewelddadig surrealisme, een verdraaide realiteit die doet denken aan het werk van David Lynch. Love Lies Bleeding leunt enorm op cliches: de baan zonder toekomst, de magnetronmaaltijd, de minisamenleving aan de rand van de beschaving, de echtgenoot met losse handjes, de lokale drugslord, de moord die vrijwel onvermijdelijk is, het gevoel van opsluiting en de zoektocht naar een uitweg. Maar Rose Glass maakt er slim gebruik van en brengt een nieuwe visie door de twee lesbische protagonisten en door van Jackie een soort superheld te maken. Het is wellicht meer style dan substance maar het wordt met overtuiging gebracht door een sterke cast.