Gawain (Dev Patel) is een neef van Koning Arthur maar het ridderbestaan is nog ver weg voor hem. Hij brengt zijn dagen door met drinken en het verspillen van geld aan de wulpse Essel (Alicia Vikander) terwijl hij er ergens toch wel van van droomt ridder te worden. Die kans biedt zich aan als de Green Knight tijdens het kerstmaal met de koning binnenstapt en een krijger eist om een onheilspellende uitdaging aan te gaan. Gawain stapt naar voren maar als de tegenstander hem zijn nek aanbiedt en er na afloop met zijn eigen hoofd vandoor gaat, blijk het al snel een Pyrrhus-overwinning. Gawain reist naar het noorden om daar alsnog het duel aan te gaan. Een reis die van hem een andere man maakt.
In raadselachtige maar ook vaak langdradige scènes onderzoekt The Green Knight hoe mythen en legenden ontstaan. Gawain is bepaald geen archetype held, iemand die er helemaal niet op zit te wachten om offers te brengen en iemand die eigenlijk ook nooit gevochten heeft. De film is gebaseerd op de gelijknamige legende en dat is vast heel trouw gedaan, tot een boeiende film leidt het niet. Er is geen catharsis en wat Gaiwain nou uiteindelijk geleerd heeft van zijn avontuur? In feite is er nauwelijks een gevoel van avontuur te vinden. Gawains zoektocht zou episch moeten zijn, maar het kabbelt allemaal voort zonder enig gevoel van urgentie. Dat is natuurlijk bewust zo gedaan, Gawain zegt zelfs: “I fear I’m not meant for greatness.” Maar het gevolg is dat ik eerder aan The Holy Grail (zonder de humor dan) denk dan aan een mythisch avontuur. De film neigt af en toe naar horror en ook wordt de spanning regelmatig opgevoerd, maar dan volgt er altijd weer een anticlimax. The Green Knight heeft een metascore van 85 dus de meeste critici vonden m geweldig. Het ziet er allemaal prachtig uit maar ik bleef toch wel achter met een kater.