3.5/5 

Altijd mooi, zo’n waargebeurd verhaal. Maar het zet me ook op scherp: is het wel echt allemaal zo gegaan? Nee natuurlijk, een film is een versie van de werkelijkheid. Ook als de makers zich baseren op feiten. Er zijn altijd gaten tussen die feiten en die moeten opgevuld worden. Maar in het geval van The Imitation Game wordt het soms wel erg mooi gemaakt allemaal. Het resulteert in een soepel verteld verhaal met genoeg gebeurtenissen om te blijven boeien, maar het is ook wat gladjes.

Sterkste punt van de film is de hoofdrol van Benedict Cumberbatch. De acteur heeft precies die arrogante, bijdehante en wat autistische uitstraling die bij zijn personage Alan Turing past. Turing was een crypto-analist die werd gevraagd om bij het team te komen dat de Enigma code moest zien te breken. Dit verhaal wordt doorsneden met flashbacks naar Turings schooltijd en naar 1951. In dat jaar werd Turing opgepakt voor homoseksuele activiteiten. Zijn geaardheid komt in de film wel aan bod maar het gaat vooral om zijn geest en persoonlijkheid. Turing ging in eerste instantie aan de slag met het ontcijferen van berichten, met de rest van het team, maar hij kwam al snel tot de conclusie dat alleen een machine een machine kon breken. Dus bouwde hij een eigen decodingmachine. In de film gaat dat allemaal erg voortvarend. Voor ik het weet staat er een gigantisch apparaat met allemaal draaiende schijven. The Imitation Game maakt niet duidelijk dat er al een machine was, in Polen, die probeerde Enigma te ontcijferen. Turing bedacht echter een heel ander concept. Zijn ‘bombe‘ ging ervan uit dat je vanuit een tegenstelling alles kunt beredeneren (the principle of explosion). Dat concept komt in de film niet aan bod. Te ingewikkeld voor de kijker.

Ook zitten er wat ongemakkelijke scenes in die of te toevallig of te kort door de bocht zijn. Als Enigma gebroken is en Turing waarschuwt dat ze heel voorzichtig met de verkregen informatie om moeten gaan, wordt hij wel heel gemakkelijk weggezet als harteloos. Dat iemand van zijn team een broer op een schip heeft dat aangevallen dreigt te worden is wel heel toevallig. Als kijker krijg je weinig grip op de tijd. De oorlog gaat door en ook het project maar het besef van het voortschrijden der tijd krijg je niet echt. Wat de film wel mooi doet is het spelen met de lange-termijnchronologie: 1927, 1939-1945 en 1951 lopen soepel door elkaar. The Imitation Game is een prima gemaakte film over een onbelicht persoon en een zeer belangrijk project dat WWII echt wist te verkorten, maar het is net wat teveel Oscarwaardig allemaal. Een beetje meer reuring of expliciete scenes was wel leuk geweest.