In mijn stuk over seizoen 1 had ik het over een aantal amoureuze verwikkelingen die de personages bezig hielden, naast de vele politieke intriges. Het lijkt erop alsof de makers voor seizoen 2 hebben gedacht dat deze toch wat afleiden. Zo zijn Eidra Park en Stuart Heyford uit elkaar, wordt het contact tussen Kate en Hal Wyler nog koeler en is er van de toenadering tussen Kate en de Britse minister van Buitenlandse Zaken Austin Dennison weinig meer over. Dat komt deels ook omdat iedereen in shock is na het explosieve einde van seizoen 1.
The Diplomat weeft een heerlijke mix van fantasie en werkelijkheid. De werkelijkheid is die van een wereld waarin landen op de rand van een oorlog staan en het smeden van allianties belangrijker is dan ooit, zeker die tussen de VS en het VK. Wat vervolgens weer leidt tot frustraties bij Frankrijk. Het wordt sterk geillustreerd in een scene waarin vice-president Grace Penn aan Kate uitlegt waar Russische onderzeeboten zich bevinden en hoe cruciaal de Amerikaanse basis Cregan in Schotland is. Cregan is fictie maar dient vooral om het punt te maken dat een onafhankelijk Scotland onacceptabel is voor de VS.
De fantasie is die van mensen in hoge posities die verstandige dingen zeggen en doen. De personages hier zijn ver verwijderd van de gekte die er in het echt uit Washington en Westminster komt. Zelfs de Britse premier Nicol Trowbridge, die lomp is en nooit een blad voor de mond neemt. Het is echt genieten om hem als een olifant in een porseleinkast tekeer zien gaan tegen vrijwel iedereen. Tegelijkertijd is duidelijk dat er in die lompheid een gehaaid politicus zit die razendsnel denkt. Het is een geweldige rol van Rory Kinnear. Maar Trowbridge zit toch in een lastig parket. Hij is de baas van een regering die terrorisme tegen zichzelf heeft getolereerd of wellicht zelfs georkestreerd voor politiek gewin. Zijn collega en rivaal Austin Dennison is dan weer een volkomen fictie, een minister van Buitenlandse Zaken die beheerst en gedistingeerd is en eigenlijk niet geschikt is voor dit vuige politieke spel. Kate is nog steeds door hem geintrigeerd maar Hal kent haar uiteindelijk beter dan wie ook. Ook al is hij niet te vertrouwen.
Kate krijgt daarnaast ook te maken met de Amerikaanse vice-president, een vrouw die nog een stuk professioneler is maar wiens gehaaidheid en politiek vernuft ook een bedreiging vormen voor de mannen om haar heen. Kate steekt er wat onhandig bij af maar dat neemt haar juist voor ons in. Zo opent seizoen 2 met een scene waarin ze moeite heeft om haar jurk uit te trekken, als een kooi die haar gevangen houdt. Ze kan de sluiting niet vinden en uit frustratie scheurt ze het ding in tweeën, gooit de dure jurk aan de kant, kleedt zich om en beent weg. Het is Kate Wyler ten voeten uit. Een vrouw die beter tot haar recht komt in het stoffige Midden-Oosten dan in de blingbling van de Brits-Amerikaanse politiek. Kate heeft de felheid en vindingrijkheid van Elizabeth Jennings in The Americans en combineert dat met humor en kwetsbaarheid.
Voor mij is Succession de beste serie van de laatste 10 jaar, maar The Diplomat komt dichtbij. De serie rond de Roy familie is rijker in personages en daardoor ook nog taliger. Iets waar ik enorm van geniet omdat goedgeschreven dialogen tussen sterke acteurs het summum zijn. Gelukkig zijn die in The Diplomat ook geweldig en de serie is zelfs nog rijker in thema’s dan Succession. Het loopt uiteen van keihard politiek geweld en ook dood en verderf tot prachtige kleine momenten over de kledingkeuze van Kate, het proeven van taarten en het gekissebis tussen het echtpaar Wyler.
Met dit seizoen is echt maar een ding mis: het is te kort! Zes afleveringen maar. Gelukkig komt aan het einde de geruststellende mededeling dat er een derde seizoen zal volgen.
