Joan Crawford en Bette Davis. Beroemde namen maar ook vergeten namen. In een montage van overleden Hollywoodsterren tijdens de Oscars in 1978 krijgt Joan Crawford 3 seconden schermtijd. Bette Davis kijkt ernaar en constateert dat niets zo vluchtig is als een mensenleven. Zelf zou ze het tot 1989 volhouden maar ook zij is al lang bijgezet in het pantheon van overleden en grotendeels vergeten sterren. Het eerste seizoen van Feud gaat over de rivaliteit van Crawford (Jessica Lange) en Davis (Susan Saradon), specifiek in de periode dat ze samen speelden in Whatever Happened to Baby Jane?
Feud is een serie voor liefhebbers van het oude Hollywood en de sterren die daarbij hoorden. Een tijd waarin studio’s nog geregeerd werden door feodale types als Jack Warner, de overgebleven baas van Warner Bros die zijn regisseurs en acteurs kon laten doen wat hij wilde. De serie start in 1961, in een tijd waarin Crawford en Davis al flink over hun hoogtepunt heen waren en wanhopig op zoek waren naar films waarin ze zich nog een keer echt konden laten zien. Joan was de grotere ster, terwijl Bette gezien werd als de betere actrice bij wie de Academy Awards schijnbaar aan kwamen waaien. Woedend over haar gebrek aan filmaanbiedingen, gaat Crawford op zoek naar haar eigen project. Gewapend met het juiste verhaal en de juiste regisseur biedt ze de titelrol van de film aan haar oude rivale Davis aan. Daarmee zet ze zichzelf vast omdat het script vraagt om karikaturen te maken van de rollen waar ze allebei bekend om stonden: Bette als de schurk en Joan als de gepijnigde vrouw. En de schurk zou ook hier alle aandacht gaan opeisen.
Hoewel de twee samen overeenkomen dat ze hun meningsverschillen opzij zullen zetten voor de film, duurt het niet lang voordat de bitterheid verandert in regelrechte vijandigheid, tot groot genoegen van Jack Warner (Stanley Tucci). De actrices zijn allebei afhankelijk van Jack, een schaamteloze patriarch die zijn studio als een soort hoerenhuis ziet en de onderlinge obsessies van zijn sterren aanmoedigt, zodat ze wedijveren voor rollen en zijn goedkeuring. In hun egocentrisme maken Joan en Bette op hun beurt anderen afhankelijk van hen, zoals Bette’s dochter B.D. en Joan’s assistente Mamacita. Daartussen zit regisseur Robert Aldritch (Alfred Molina), een vakman die door Jack Warner gezien wordt als een B-regisseur. Prima maar hij moet zich wel aan zijn rol houden. Aldritch is een twijfelaar die opgezadeld zit met de twee sterren maar ergens denkt dat er meer in zijn carriere zit dan eruit komt. Zijn frustraties houden intussen zijn persoonlijke assistente Pauline af van haar eigen dromen om regisseur te worden. Deze vetes worden nog verergerd door een andere rivaliteit tussen twee vrouwen: de legendarische columniste Hedda Hopper en de hier onzichtbare Louella Parsons. Het is een eindeloze kettingreactie waarin niemand op het idee komt om zich te verenigen tegen de architecten van dit kapitalistische Hollywoodsysteem.
Ondanks de lengte blijft deze biopic van begin tot eind vermaken. Het deed me denken aan The Offer, ook een lange serie over het maken van één film, al heeft die wat meer satirische trekken. Susan Sarandon is geweldig als Bette Davis, een perfecte match. Jessica Lange heeft het lastiger omdat Joan Crawford een tragische ster was wiens aura jarenlang steeds verder uitdoofde en drank juist een grotere rol ging spelen. Het is hartverscheurend als ze zegt dat ze nooit respect heeft gekregen van leeftijdsgenoten zoals Bette. Ondanks een Oscar en twee nominaties bleef er altijd die doem overheen hangen dat ze niet echt meetelde als het om echt acteren ging. Lange speelt dat prachtig.
