Ze moeten de scripts van Succession uitbrengen in boekvorm. Elke aflevering zit barstensvol heerlijke dialogen die uitblinken in ironie, sarcasme en cynisme. Jawel, alledrie. En dat in prachtige metaforen die elkaar met zoveel tempo opvolgen dat het zonde is dat je ze niet even zelf na kan lezen. Het messentrekken, vergiftigen, doodknuffelen, martelen en afmaken gebeurt hier met woorden. Al in aflevering 1 van seizoen 1 ging het over de opvolging van Logan Roy. In dit laatste seizoen moest het dan eindelijk gaan gebeuren. Hoe vaak kun je immers zien hoe Logans kinderen proberen om hem te kwetsen of juist te paaien, alles wat nodig is om in zijn voetsporen te treden? In een mindere serie is dit een legitieme vraag maar hier kan ik er geen genoeg van krijgen. Toch moest Succession eindigen. En daarvoor was een drastische maar onvermijdelijke stap nodig. Het was echter ook een riskante stap, juist omdat het zo vroeg in het seizoen gebeurde. Maar inmiddels hebben de producers, scenarioschrijvers en acteurs zo’n enorme grip op wie de Roys zijn en wat er voor ze in het verschiet ligt, dat ook dit seizoen weer een enorme triomf is.
In de aflevering waarin de shock plaats vindt (tijdens Connors huwelijk, hoe passend), zit een scene die 28 minuten duurt en in 1 take is opgenomen. Ook in andere episodes wordt een aantal lange takes gebruikt. Ze tonen de technische bravoure waarmee Succession is gemaakt. Tegelijk staan die takes altijd in dienst van het verhaal en van de acteurs. Het was nou eenmaal de manier waarop de gebeurtenissen de meeste impact zouden hebben en er iets werkelijk magnifieks zou kunnen ontstaan. De kinderen Kendall (Jeremy Strong), Shiv (Sarah Snook) en Roman (Kieran Culkin) en ook de andere acteurs komen in deze scenes in een flow waardoor je als kijker totaal meegaat in de emoties. Iedereen is goed maar Strong, Snook en Culkin zijn echt geweldig. Je ziet hun personages worstelen om te zeggen wat er gezegd moet worden tegen een vader die hen emotioneel misbruikt heeft. Het zijn drie enorm beschadigde kinderen die in weelde zijn opgegroeid maar mentaal niet in staat zijn zich in de echte wereld overeind te houden. Tegelijk houdt de serie zijn kijkers ook steeds de wortel voor dat ze uiteindelijk wel los kunnen komen van Logan en de zakelijke leiders kunnen worden die ergens in hun persoon verborgen zitten. Die balans wordt tot in de laatste aflevering volgehouden. Tot het einde blijf je in onzekerheid hoe dit af zal lopen. En als het dan afloopt, met een magistrale scene waarin Kendall, Shiv en Roman hun ware aard laten zien en elkaar op Shakesperiaanse wijze te lijf gaan, dan kun je niet anders concluderen dat het ook de enige manier was. Een meesterlijk slotseizoen van de wat de beste serie van het laatste decennium is.