Ik ben benieuwd wat er van deze serie geworden was als hij ook een seizoen 2, 3 en wellicht meer had gekregen. Ik zie een scenario voor me als in Halt and Catch Fire, die andere serie die weinig mensen gezien hebben. Daarin stond in elk seizoen een andere technologie centraal. Bij Vinyl hadden ze kunnen gaan van de hoogtijdagen van vinyl naar de introductie van de CD en later van Napster, Limewire en de eerste streamingmogelijkheden. Al is dat deels al gecoverd in The Playlist.
Er wordt overigens wel gehint op een tweede seizoen, als The Ramones en DJ Kool Herc (de grondlegger van de hiphop) een cameo maken, disco een voorzichtige intrede doet en de komst van CBGB wordt aangekondigd. Epigonen van de nieuwe tijd. Maar het mocht niet zo zijn, het bleef bij dit ene seizoen. Een seizoen waarin drank, drugs en seks centraal staan. Deze worden vooral genuttigd op de burelen van American Century Records, een klein platenlabel dat wordt gerund door Richie Finestra (Bobby Cannavale) en zijn handlangers. Ik zeg handlangers want het lijkt soms meer op een maffiaclan dan een bedrijf. De maffia speelt zelf ook een flinke rol omdat Richie geld nodig heeft en dat de enige plek is waar hij het kan halen. Big mistake.
Richie is ooit met dromen en ambities in de muziekwereld gestapt maar hij dreigt tenonder te gaan aan de druk om zijn label tot een succes te maken. En aan de drank, drugs en seks. Finestra deed me denken aan Don Draper die in Mad Men met zijn creativiteit het kleine reclamebureau Sterling Cooper overeind moest houden. Ook Don lust wel een borrel en een nieuwe meid op z’n tijd, maar hij bleef eigenlijk altijd cool, in tegenstelling tot de vloekende, zuipende, neukende en vaak razende Richie. Net als Don had in Mad Men met Peggy Olsen heeft ook Richie een secretaresse (Juno Temple, ook al zo sterk in The Offer en Fargo) die hogerop wil. En net als Don heeft Richie een vrouw (Olivia Wilde) thuis zitten die ook ambities had maar wegkwijnt in hun huis in de suburbs.
Vinyl werd geproduceerd door Martin Scorsese (vandaar die maffia) en Mick Jagger (onder andere) en neemt een nostalgische duik in het verleden. Maar een verleden waarin eigenlijk geen normale mensen voor komen, iedereen is hier licht gestoord en niet in staat om zonder genotsmiddelen te functioneren. Dan wordt het toch een soort aapjes kijken. Er zijn historische series die teruggrijpen naar het verleden en daar thematische elementen uit weten te halen. The Americans gebruikt de Koude Oorlog om iets te zeggen over waarheid en leugens, vriendschap en verraad. Halt and Catch Fire gebruikt tech startups in de jaren 80 en 90 om iets te zeggen over vriendschap en loyaliteit, over vallen en weer opstaan. The Deuce gebruikt New York en de hoeren, pooiers en nachtbrakers om iets te zeggen over de veranderende tijden en hoe de mens zich daarin staande moet houden. Deze synthese van het verleden tot iets vitaals en noodzakelijks ontbreekt hier volledig. Vinyl is een momentopname waarin je kijkt naar beroemdheden als Led Zeppelin, Alice Cooper, The New York Dolls, MC5, Elvis Presley en Sly Stone als relieken uit een grijs verleden. Ik krijg weliswaar mee hoe belangrijk hun muziek is voor Richie en consorten, maar niet waarom ze nu nog relevant zouden zijn. Net als Boardwalk Empire en The Offer is dit een serie over een tijdsperiode die ver van ons af staat maar door een serie sterke acteurs, een script vol vette dialogen en lekkere kostuums leuk wordt gemaakt voor moderne kijkers.
Dat klinkt allemaal erg negatief maar zo bedoel ik het ook weer niet. Als je jezelf dan toch wil wentelen in de rock-n-roll van begin jaren 70 en een wereld waarin A&R medewerker van een platenlabel, waarbij je vooral veel concerten bezoekt en borrelt met rocksterren, wel de mooiste baan van de wereld moest zijn, dan is Vinyl een prima keuze. Het ziet er allemaal geweldig uit en het wordt met veel bravoure gebracht door een geweldige cast. Met voorop de ijzersterke Bobby Cannavale. Wat een rol.