Episode/anthology films maken zelden waar wat ze beloven: door een aantal losse verhalen aan elkaar te binden door gedeelde personages en/of gedeelde onderwerpen dieper inzicht bieden in een overkoepelend thema. Hier is dat niet anders maar de losse verhalen zijn over het algemeen prima. En de acteurs al helemaal. Ricardo Darin ken ik nog uit Carancho en El secreto de sus ojos, Javier Cámara uit oa Hable con ella en La mala educacion, en Luis Tosar van Celda 211. Klein wereldje.
Dat thema is hier de problemen van een aantal mannen van in de 40. De film speelt zich af in Barcelona maar elke andere flinke westerse stad zou ook geschikt zijn. Uiteraard is de liefde, zowel de romantische als de ‘lust’ kant, een belangrijk onderwerp. Overspel, erectieproblemen en het najagen van jongere vrouwelijke collega’s komen voorbij. Maar ook een onderwerp als fobieën of geldproblemen wordt aangestipt. De vorm is simpel: twee personages ontmoeten elkaar en raken in gesprek en in dat gesprek komen die onderwerpen aan bod. Als de dialogen goed geschreven zijn heb je voor een goede film niet veel meer nodig. Denk bv Carnage waarin de 4 leads elkaar 1,5 uur bestoken in een beperkte ruimte. Bij Una pistola en cada mano zijn die dialogen wat minder heftig maar vaak net zo effectief. Dat personages elkaar ontmoeten is vaak erg toevallig maar als ze dan aan de praat raken wil je toch weten hoe het verder gaat. Alleen de epiloog, waarin iedereen ineens bij elkaar op een feestje zit, doet geforceerd aan. Het feit dat alle personages elkaar blijken te kennen voelt meer als een anticlimax dan als een meerwaarde.