3.5/5 

Ik moet eerlijk zeggen dat mijn verwachtingen ten aanzien van deze autobiografische film van Almodóvar anders waren dan de film die ik te zien kreeg. Waarschijnlijk onder invloed van de vele nieuwsartikelen rondom seksueel misbruik binnen de katholieke kerk dacht ik dat het vooral daar om ging. Maar het bleek eerder een zijlijn in een plot dat vooral lijkt te dienen om in rond te dwalen. Het gaat om een verhaal in een verhaal en weer een fictief verhaal dat daaromheen draait. Zoiets.

De regisseur heeft controversiële thema’s nooit geschuwd en La Mala Educación is, met homoseksuele en transseksuele personages, niet anders. Ingenieus en verwarrend, aantrekkelijk en afstotend, realistisch en surreëel. De film is het allemaal. Als ik kijk naar het thema ‘doe alsof je de vrouw bent waarvan ik hou, ook al ben je aan man, en uiteindelijk blijk je die vrouw/man ook echt te zijn’ doemt uiteraard Hitchcocks Vertigo al snel op. La Mala Educación is met de mannen die zich voordoen als vrouwen of mannen die expliciet van mannen houden veel ‘moderner/aanstootgevender’, maar in de basis zijn er veel overeenkomsten. Ook in de geconstrueerde plotbehandeling is de meester nooit ver weg.

Of ik alles begrepen heb als de credits voorbijkomen betwijfel ik, maar dat is niet erg. De film loopt over van ambitie en de regisseur lijkt zichzelf ook wat voorbij te rennen, maar Pedro heeft me wel weer laten zien wat filmkunst is. En daar gaat het om.