Ik had het eigenlijk al direct tijdens de eerste aflevering van seizoen 3: The White Lotus lijkt wel wat op de films van Don Simpson en Jerry Bruckheimer. Wat? Er zijn toch geen explosies en achtervolgingen, geen glossy beelden van typisch Amerikaanse testosteronmannen en sexy vrouwen en geen stomende popsongs als soundtrack? Klopt, maar The White Lotus is wel erg ‘high concept’. En dat is wel typisch Simpson/Bruckheimer en dan vooral de films van Tony Scott. TWL kun je ook pitchen in 10 seconden. En het is prachtig in beeld gebracht met verzadigde kleuren en shots die soms alleen lijken te bestaan omdat ze zo mooi zijn.
Het eerst seizoen ontstond uit nood, er kon niets want Covid heerstte. Maar producer en scenarist Mike White heeft vastgehouden aan zijn concept voor seizoenen 2 en 3. En waarom niet? Rijke mensen die vakantie vieren op een exotisch resort maar hun problemen met zich meebrengen. Het lokale personeel dat probeert er een graantje van mee te pikken maar ook zijn eigen issues heeft. Dit concept is van alle tijden. Denk maar aan Upstairs/Downstairs en Downton Abbey maar ook een hedendaagse variant als Triangle of Sadness.
De noodoplossing van seizoen 1 heeft imiddels plaatsgemaakt voor een topspot in de ranking van hot properties in Hollywood. Acteurs schijnen te vechten om een rol, ook al moeten ze genoegen nemen met een veel lagere fee dan die ze normaal incasseren. Aan acteertalent ook geen gebrek hier. Rick (Walton Goggins), een teruggetrokken knorrepot die toch z’n charmes heeft, is hier met zijn jongere, new-agey vriendin Chelsea (Aimee Lou Wood), een vrouw met pit die in hem haar soulmate ziet en hun relatie in een echte romance wil veranderen. Oude vriendinnen Jaclyn (Michelle Monaghan), Laurie (Carrie Coon) en Kate (Leslie Bibb), herenigd na een tijd uit elkaar te zijn geweest, halen oude wrokgevoelens naar boven en zwelgen in verse roddels. Belinda (Natasha Rothwell) is de innemende spa manager uit seizoen één, die op bezoek komt om te leren van de experts in dit toevluchtsoord van boeddhistische spiritualiteit. Ze komt daar echter een oude bekende tegen die haarde rillingen bezorgt.
De satire die zo kenmerkend is voor TWL komt het best tot zijn recht in de weergave van de familie Ratliff. Een wirwar van egoisme, spirituele verwarring en algehele manie. Victoria (Parker Posey), de pilverslindende matriarch van het kroost, is volledig losgeslagen van de realiteit. Vader Tim (Jason Isaacs) heeft een vreselijk geheim dat de band met zijn gezin, die volledig is gebaseerd op geld, onder grote druk zet. Oudste zoon Saxon (Patrick Schwarzenegger) denkt dat alles op te lossen is met seks, middelste kind Piper (Sarah Catherine Hook) is op zoek naar spiritualiteit, gewend als ze is aan de weelde waarin ze leeft, en zachtmoedige 18-jarige Lochlan (Sam Nivola) heeft geen idee wat hij met zijn leven wil.
De andere personages komen er wat karig van af en krijgen weinig diepte. De om elkaar heen draaiende Mook en Gaitok, de zachtmoedige masseur Pornchai, de ijdele eigenaresse en een aantal Russen. Al deze mensen zijn op een schitterende plek die ook nog eens heel mooi in beeld gebracht wordt en voorzien van de prachtige score van Cristobal Tapia de Veer. Dan bezwijk je al snel onder deze beeldenpracht. De combinatie daarvan met het acteertalent doet je bijna vergeten dat het ook wat kabbelt allemaal. De enige die eigenlijk echt in een crisis komt is Tim Ratliff. Zijn geheim is als een tijdbom die de relatie met zijn gezin totaal overhoop dreigt te halen. Die zijn echter onwetend dus gaan door met wat ze altijd al doen. Ook het drama van de andere personages komt niet hard aan. Mike White pakt niet echt door. Seizoen 3 is dan ook op z’n best in de stille momenten. Als de overweldigende natuurpracht, de sfeervolle maar ook dreigende muziek en de zoekende camera de dreiging suggereren die de kijker zelf in gaat vullen.