In Atonement, de verfilming van het gelijknamige boek van Ian McEwan, zit een scene waarin Robbie Turner en zijn maten worden gevolgd als ze langs talloze wachtende en uitgeputte soldaten lopen op het strand van Duinkerken. Het is een tracking shot dat vijf minuten duurt, waarbij de camera steeds vloeiend meebeweegt om je als kijker onder te dompelen in deze bizarre situatie. De scene werd destijds gezien als echt uitzonderlijk. Hoewel hij ook nu nog steeds indruk maakt, is er sindsdien veel veranderd in cameratechniek en voelt de scene nu bijna archaisch. 1917 is daarvan een schitterende illustratie. Deze oorlogsfilm lijkt uit één lang tracking shot van bijna twee uur te bestaan. Cameraman Roger Deakins laat daarin zien wat er tegenwoordig allemaal mogelijk is. Fenomenaal.
Korporaal Schofield (George MacKay) ligt wat uit te rusten samen met zijn vriend Blake (Dean-Charles Chapman) als ze een opdracht krijgen van generaal Erinmore (Colin Firth). Binnen 24 uur moeten ze een boodschap zien over te brengen aan generaal MacKenzie (Benedict Cumberbatch), die met zijn troepen op het punt staat een aanval op de Duitsers te lanceren. Blake is wel gemotiveerd omdat zijn broer onder MacKenzie dient maar Schofield heeft er helemaal geen zin in. Op het moment dat ze loopgraaf uitklimmen belanden de twee in een wereld waaruit alle leven ontsnapt lijkt. Het is de start van een helletocht waarin ze weten te ontsnappen uit een instortende loopgraaf en moeten voorkomen dat ze geraakt wordt door een neerstortend vliegtuig. Schofield moet daarna alleen verder en moet ook nog een sluipschutter uitschakelen, een man met zijn blote handen doden, in een woeste rivier springen en door de frontlinies racen terwijl om hem heen granaten ontploffen.
1917 deed me qua inhoud denken aan Peter Weirs Gallipoli maar sluit technisch aan bij een film als Birdman. Ook die lijkt uit één lang tracking shot te bestaan. Lijken dus, een verschil met Adolescence, de serie waarvan elke aflevering daadwerkelijk uit één shot bestaat. Hoe geweldig dit er ook uit ziet, het nadeel is dat het verhaal dan alleen in realtime verteld kan worden. Omdat 1917 een periode van 24 beslaat, kon dat dus niet. Daarom wordt de film aan de hand van een serie scènes verteld die aaneengeregen worden met behulp van momenten van duisternis of close-ups. Er is echter één overgang die niet verborgen wordt. Wanneer Schofield bewusteloos raakt na een botsing met een Duitse soldaat, schakelt de film abrupt over naar zwart.
Op deze manier kan regissseur Sam Mendes een knip plaatsen in de tijd en overgaan van dag naar nacht. De horror van Schofield wordt daar nog gruwelijker maar ook mooier. Een inferno van vlammen, ontploffingen, lichtflitsen en voorbijschietende schaduwen. In 1917 worden de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog tot in detail getoond, de camera zit er steeds bovenop en gaat waar Schofield gaat. Dit vakmanschap roept echter ook afstand op. Elke scène is een technisch hoogstandje, met ongelooflijk vloeiend camerawerk en nauwelijks zichtbare blocking shots. Het gevolg is echter dat ik vooral in bewondering naar de stijl zit te kijken en nadenk over de verbijsterende logistiek erachter. Het is schitterend om te zien maar ik word er niet op eenzelfde manier door geraakt zoals bijvoorbeeld in Come and See.
