Huiveringwekkend. Dat is voor mij toch wel het kernwoord. Je hebt horrorfilms waarin de horror iets gruwelijks is maar ook 100% fictie. De horror in Adolescence is echt en ook erg dichtbij. Zeker als je zelf kinderen hebt. Deze miniserie gaat over de dertienjarige Jamie Miller die een klasgenootje met een mes heeft vermoord (dat is geen spoiler te noemen) en de nasleep daarvan voor hemzelf en voor zijn vader, moeder en zus. Ik kreeg er kippenvel van. GE WEL DIG.
Ook techisch is dit een tour de force. De makers kozen er voor om iedere aflevering uit één lang ononderbroken shot te laten bestaan waardoor je alle gebeurtenissen in real time beleeft. Dat vergt een enorme voorbereiding van de hele crew maar het resultaat is er ook naar. Je wordt er aan je strot ingetrokken en er is geen ontsnappen aan. De focus ligt in elke aflevering op een ander moment. In 1 is dat het uur waarin Jamie van zijn bed gelicht wordt en op het politiebureau wordt ondervraagd. In 2 is dat het uur waarin de politie onderzoek doet op de school, 2 dagen later. In 3 zijn we 3 maanden verder en heeft Jamie een sessie met een psycholoog, een gesprek waarin duidelijk wordt dat hij diep in de fuik van zijn eigen waarheid zit. In 4 zijn we een jaar verder en probeert vader Eddie zijn verjaardag te vieren, maar er zit zoveel spanning op het gezin dat dit onmogelijk gemaakt wordt.
Uit de afleveringen rijst een beeld op van een gewone jongen die onder grote druk staat om populair te zijn, een vrijwel onmogelijke opgave in een sociale groep waarin iedereen dat wil zijn. Hij wordt beinvloed door wat hij leest en ziet op social media en internet met verhalen over het concept van de rode en blauwe pillen, de 80-20 regel en incels, de ‘involuntary celibates’. Deze voornamelijk jonge mannen hebben (nog) geen seksuele of romantische relaties en zijn daar nogal gefrustreerd over. Zelfs Jamie die toch echt pas dertien is. Die frustratie leidt tot vrouwenhaat die, in het geval van Jamie, tot een extreme reactie leidt. Ik was vooral geshockeerd door het schoolbezoek van de politie-inspecteurs die in een jungle belanden waarin zij de underdog zijn en waarvan ze de taal niet spreken. Ik moest denken aan Lord of the Flies, een wereld waarin Jamie het onderspit delft. Net als heel veel anderen maar bij hem knapt er iets.
Acteur Stephen Graham (vader Eddie) kwam met het idee voor Adolescence en schreef ook het scenario. Het is een geweldige rol van Graham, een acteur die met overtuiging een working man kan spelen die zowel tough als gevoelig is. Hij kan een psychopaat zijn maar ook een liefhebbende vader. Die eerste liet hij al zien met rollen als skinhead in This Is England, Al Capone in Boardwalk Empire, maffiabaas Anthony Provenzano in The Irishman en in Peaky Blinders. De vaderrollen zijn dunner gezaaid maar hier is hij erg sterk. Alleen al die scene waarin de camera hem aankijkt als zijn zoon zich uit moet kleden, hij zegt niets maar de frustratie en wanhoop druipen er vanaf. Eddie wil begrijpen wat er is gebeurd maar dat kan niet. Het onbegrip is totaal, ook bij Jamies moeder en zus. Het gezin realiseert zich dat er geen ontsnapping mogelijk is en dat Jamie fucked for life is. Geen verlossing hier, slechts een enorm verdriet en een ongewisse toekomst.