Meer van hetzelfde maar wel op een goede manier. Net als in seizoen 1 gebeuren er rare dingen in het midwesterse plaatsje Hawkins. Maar die rare dingen staan vooral in dienst van het concept: de vriendschap tussen een aantal bijna-tieners in het midden van de jaren 80. Stranger Things drijft op nostalgie en dat is in seizoen 2 nog meer zo dan in 1. Dit seizoen begon overigens met totaal andere verwachtingen van het publiek dan 1. Waar het succes destijds vooral uit de lucht kwam vallen waren de verwachtingen van de kijker en de druk op de Duffer broers nu enorm. Maar ze weten goed wat aansloeg in het eerste seizoen en geven die kijker meer van hetzelfde, alleen op een grotere schaal.
Daardoor voelt ST2 soms als een invuloefening. Meer monsters, meer foute wetenschappers, meer verwijzingen naar series en films uit de jaren 80. Tegelijk valt er wel veel te genieten. De jonge cast is uitstekend en de dynamiek tussen de jonge jongens, de iets oudere generatie en het nieuwe stoere meisje Max werkt prachtig. Vooral krullebol Dustin (Gaten Matarazzo) steelt weer de show. Eleven is ook aanwezig maar is gescheiden van de groep waardoor ze veel minder tot haar recht komt. Maar in de cast en hun onderlinge dynamiek zit de kracht van de serie. Het verhaal doet, zeker in het eerste deel van het seizoen, wat belegen aan. De Duffers schijnen nog een paar seizoenen door te gaan. Ze hebben goud in handen maar moeten opletten voor slijtage op dit heerlijke nostalgietripconcept.
