Stranger Things, seizoen 1

4.5/5 

Het is een enorme metaserie maar ik heb er van genoten. Stranger Things gaat over de verdwijning van een jongen en geheime overheidsexperimenten, maar toch vooral ook over allerlei andere films en series. Een cynicus zou zeggen dat er werkelijk geen greintje originaliteit zit in deze serie. Maar een filmfreak en positivo als ik kijkt daar toch wat genuanceerder tegenaan.

Deze sciencefiction/horrorserie, over de raadselachtige gebeurtenissen in een Amerikaanse stadje in 1983, is doordrenkt van nostalgie. In alles grijpt de serie terug naar illustere voorbeelden als E.T., Poltergeist, Halloween, The Fog, The Evil Dead, The Goonies, A Nightmare on Elm Street en de verfilmingen van Stephen King. Met voorop natuurlijk Stand by Me. Het is alsof de makers werkelijk elke horror-, sciencefiction- en fantasyfilm die ik als kind gezien heb in een een blender heeft gegooid. Dat levert een feest van herkenning op waaraan kijkers van over de hele wereld zich massaal hebben gelaafd. Ook de soundtrack doet een flinke greep in de late jaren 70 en vroege 80 met echo’s van Tangerine Dream, Vangelis en de eigen scores van John Carpenter.

Maar dat wil niet zeggen dat er op het scherm alleen maar gerefereerd wordt aan ander werk. Het verhaal mag dan niet origineel zijn, het grijpt wel aan. Wat de serie, net als veel van de beroemde voorbeelden, zo sterk maakt is de keus van de makers om een groep vrienden van een jaar of 12 centraal te stellen. Het is hun perspectief op de verdwijning van hun vriend Will Byers en de vreemde gebeurtenissen die erop volgen, die bepalend is. Mike, Dustin, Lucas en hun nieuwe vriendin El gaan op zoek naar Will en slepen mij mee. Soms tegen mijn zin. Mike en Lucas kunnen nogal irritant zijn. Maar El (Eleven) en (vooral) Dustin compenseren dat. Winona Ryder maakt een interessant comeback als de moeder van Will, al staat ze eigenlijk het hele seizoen op standje hysterisch.