4.5/5 

Ik huil niet mee met de wolven die melden dat deel 7 zo goed is dat hij de vorige drie delen doet verbleken. Star Wars: The Force Awakens is inderdaad beter dan delen 1, 2 en 3 (die met Jar Jar Binks, Palpatine, Grievous en andere vage types) maar dat komt vooral omdat regisseur JJ Abrams uitpakt met actie en special effects waar dat kan maar ook lucht aanbrengt met humor en een hoog herkenbaarheidsgehalte. Hij weet het gevoel op te roepen van delen 4, 5 en (in veel mindere mate) 6. Dat gevoel was George Lucas bij de vorige delen kwijtgeraakt. In die zin is JJ de zoon die de bijna perfecte vadermoord pleegt. Het is dan ook goed dat het stokje is overgedragen.

Commercieel gezien doet de zoon het fantastisch. SWTFA beleefde het beste openingsweekend ooit en versloeg Jurassic World, de laatste recordhouder die ook dit jaar uit kwam. Ook artistiek gezien staat JJ op eigen benen. SWTFA heeft dan ook het voordeel dat het een sequel is, geen prequel. Lucas moest zich in onmogelijke bochten wringen om het verhaal dat voorafging aan Star Wars, The Empire Strikes Back en Return of the Jedi uit de doeken te doen. Als kijker weet je in grote lijnen waar het allemaal heen gaat en dat maakt het moeilijk de zaak spannend en meeslepend te houden. Deel 7 gaat verder waar ROTJ ooit eindigde en doet daar nog een afstandsschepje bovenop. Met een dode Darth Vader, een naar onduidelijke oorden vertrokken Luke Skywalker en Han Solo en een nieuw opgestaan evil empire. Deze First Order wil verder precies hetzelfde als het oude galactische rijk van Darth Vader. Wat wel spannend is aan deze First Order is dat het geleid wordt door een gigantische dark lord (supreme leader Snoke) die altijd op een enorme troon zit en daar zijn plannen uitbroedt  (ik moest steeds denken aan Baltar uit de originele Battlestar Galactica) en onder hem twee leiders heeft. Kylo Ren, een kloon van Darth Vader en net zo gefrustreerd, en commandant Hux. Deze Hux is een gewone man, in die zin dat hij niet zo’n vreemd masker op heeft en daardoor menselijk lijkt. Dat compenseert hij door rood aan te lopen en heel hard te schreeuwen. De twee kunnen het niet zo vinden, logisch natuurlijk, en dat geeft een leuk randje aan de film. Een tweede geslaagde toevoeging is de stormtrooper met gewetensproblemen. Jawel, in dat rare pakje blijkt een man te zitten die gedrild is te vechten voor de dark side. Maar dat wil niet zeggen dat alle menselijkheid verdreven is. Deze FN-2187 loopt over en dat blijkt een bron voor een strijd op een ander niveau. Hij sluit zich aan bij de jonge Rey, een strijdster die over onvermoede krachten blijkt te beschikken. Als een reïncarnatie van Luke Skywalker blijkt de force ook in haar heel strong.

Door die verschillende niveau’s en allianties en de terugkeer van Han Solo, Chewbacca en Princess Leia (en uiteindelijk ook R2-D2, C3PO en master Luke himself) bereikt Abrams een mooie mix van nostalgie en entertainment. Net als de geslaagde voorgangers wordt de film af en toe ook echt silly. Dat is in het geval van Star Wars een pluspunt. SWTFA is de opvolger die The Empire Strikes Back (samen met de eerste film nog steeds de beste SW) zich had gewenst. Abrams heeft een nieuwe fanbase aangeboord (getuige de boxoffice resultaten), waardoor de weg open ligt voor delen 8 en 9. Ook qua verhaallijn kan hij prima vooruit. Ik heb me prima vermaakt maar magisch werd het toch nooit. Dat was ook teveel gevraagd. In het spervuur van spectaculaire actiefilms dat de laatste jaren over filmkijkers (en mij) is uitgestort, schaart SWTFA zich onder de beteren (samen met bv de laatste Avengers). Dat is genoeg.