5/5 

Ik moest denken aan In the Mood for Love. Net als het liefdesdrama van Wong-Kar Wai is Carol een film over een liefde die door het tijdperk waarin de personages leven niet geaccepteerd wordt. Verder zijn er net zoveel verschillen als overeenkomsten aan te wijzen, maar voor beide films geldt de prachtige beheersing waarmee de prille liefde getoond wordt. Voor je ogen zie je die groeien, heel voorzichtig en slechts gevoed door een blik, een subtiele aanraking en vooral veel ’tussen-de-regels-door-lezen-voor-gevorderden’. Magnifiek.

Cate Blanchett en Rooney Mara zijn subliem. Blanchett als de door schade en schande wijzer geworden Carol Aird, die met alle macht probeert te voldoen aan de eisen van haar tijd maar die haar aard niet kan verloochenen. En Mara (die hier als twee druppels water lijkt op de jonge Audrey Hepburn) als de zichzelf ontdekkende Therese Belivet, een meisje dat zowel naïef is als standvastig. Als de twee elkaar voor het eerst ontmoeten en Therese aan Carol een net binnengekomen trein voor haar dochter verkoopt, wemelt het van de onderhuidse spanning. En net als bij In the Mood for Love wordt die spanning voortdurend vastgehouden zonder ergens expliciet te worden. Alhoewel. Bij Todd Haynes wordt de liefde uiteindelijk wel geconsumeerd, al voelt de scene nergens geforceerd of ongepast. Haynes weet aannemelijk te maken dat de twee voor altijd bij elkaar zouden kunnen zijn, ondanks hun botsende achtergronden en ondanks een maatschappij en een tijd die totaal niet ingesteld waren op een liefde als deze. De liefde tussen Carol en Therese lijkt op die tussen de ervaren Emma en de jonge Adèle in La Vie d’Adèle. Door het tijdsverschil kan en wil die film veel explicieter zijn, maar de schichtige blikken en het lezen tussen de regels door zijn van alle tijden. Carol is een nieuw hoogtepunt in de carrière van Haynes, een regisseur die een ongekende subtiliteit weet te koppelen aan het vermogen echt een tijdsbeeld neer te zetten in zijn werk.