Deze serie is een gedramatiseerde interpretatie van de Bijlmerramp in 1992 op basis van informatie uit verschillende bronnen. Feiten en fictie zijn vrijelijk vermengd.
Daarmee opent elk van de vijf afleveringen van deze serie over wat er gebeurde op 4 oktober 1992 en de nasleep ervan. Een Boeing 747 van El Al stortte neer op een flat in de Bijlmer, 43 mensen kwamen om. Veel overlevenden kregen in de jaren daarna lichamelijke klachten en onverklaarbare ziektes. De overheid reageerde traag en weinig empathisch op deze heftige gebeurtenis en de gevolgen. Dat is allemaal waar, maar wat er verder precies feit is en wat fictie kun je als kijker niet goed beoordelen. Vandaar de disclaimer vooraf. Maar het voelt toch vreemd.
De serie volgt de journalisten Vincent Dekker en Pierre Heijboer (die bestaan echt) en de dierenarts Asha Willems (die niet), die zich vastbijten in de ramp en op zoek gaan naar antwoorden. Ze worden gespeeld door Thomas Höppener, Yorick van Wageningen en Joy Delima, alle drie uitstekend. Het begin is helder en feitelijk. Ik zat zelf ook met een bord op schoot naar Studio Sport te kijken in mijn studentenhuis in Nijmegen toen de uitzending werd onderbroken door nieuwslezer Gijs Wanders die namen het NOS Journaal met een extra mededeling kwam dat er een Boeing was neergestort in de Bijlmer. Ook heb ik gehoord van de mannen in witte pakken en, jaren later, van de parlementaire enquête die uiteindelijk volgde. Maar de rest is weggezakt in het geheugen, als ik er al ooit iets van meegekregen heb. De ramp was verschrikkelijk, maar als student heb je andere dingen aan je hoofd. Dat maakt het kijken naar Rampvlucht een vreemde ervaring. Ik wissel voortdurend tussen een beroep doen op mijn eigen geheugen en meegaan in wat de scenaristen met dit verhaal gedaan hebben. Door de vermenging van bestaande en niet-bestaande personages in de reconstructie van een ramp doet de serie ook denken aan Chernobyl, al kun je stellen dat zowel de ramp zelf als de doofpot erachter nog wel een paar slagen groter waren.
Hoewel ik dus niet kan beoordelen hoe accuraat dit allemaal is, kan ik wel iets zeggen over de kwaliteiten van de serie zelf. Na The Spectacular, Het jaar van Fortuyn en Dirty Lines is dit al de vierde Nederlandse serie dit jaar die een duik neemt in het verleden. En net als die drie is ook deze weer erg sterk. Het kenmerk van al deze series? Ze mengen in meer en mindere mate feit en fictie. Dat gebeurt wel vaker bij series, maar de specifieke Nederlandse feiten, die vergeleken met het buitenland saai zouden kunnen lijken, blijken een prima voedingsbron. Zeker als je als kijker zelf herinneringen hebt aan die feiten uit het verleden.