In een sessie van ongeveer 2 jaar heb ik de laatste seizoenen gezien. Het kwam er gewoon niet van om te kijken, hoeveel zin ik ook had in meer Westeros. Daardoor is alles wat gefragmenteerd binnen gekomen, mede ook door de vele publiciteit rond de serie. Wat recht overeind staat, is de pure kwaliteit van deze seizoenen. GoT was al die jaren al schitterend om te zien maar met name het laatste seizoen wordt er nog eens een schepje bovenop gegooid. Alles is spectaculair hier, van het acteerwerk en de kostuums tot de special effects en de score. Maar er is wel iets dat minder is; het verhaal zelf. In seizoen 8 wordt alles afgerond en dat gebeurt een beetje met horten en stoten.
Het was vrijwel onmogelijk om alles spoilers te mijden die her en der opdoken. Wat ik wel mee kreeg is dat velen toch een beetje gefrustreerd waren over de afloop. Dat had ik juist niet. Game of Thrones had een lange aanloop naar een spectaculaire eindstrijd. Een dubbele nog wel; die met het dodenleger en de beslissende slag om de Iron Throne. Dat dit in mineur en met talloze slachtoffers en verliezers eindigt, was te verwachten en is ook passend. Hier zijn geen glorieuze winnaars, hier dient zich geen stralende toekomst aan. Westeros is gesloopt en geslacht. De overlevenden likken hun wonden en proberen zo goed en zo kwaad als het kan weer door te gaan. Zonder glorie, met veel verdriet om de gestorvenen maar met het besef dat er altijd een nieuwe dag aanbreekt in dit mythische rijk. Na 8 seizoenen voelt het als het afscheid van een oude vriend. Net als destijds bij The Sopranos, The Wire of Breaking Bad. Erik pinkt een traantje weg.