Game of Thrones, seizoen 3

4/5 

Het  tweede seizoen eindigde met een immens leger aan ondoden (white walkers) dat richting de Great Wall en verder naar het zuiden oprukte. Dat leger is seizoen 3 echter nergens in beeld. Pas aan het eind keren ze terug, als een dreiging op de achtergrond die heel Westeros uiteindelijk toch het hoofd zal moeten bieden. Die cliffhanger die een vol seizoen vooruit wijst is typisch Game of Thrones. Er dreigt steeds iets enorms te gebeuren maar ondertussen gaat het vooral over de voorbereidingen daarop. Voorbereidingen die niettemin je volle aandacht eisen want ze vallen als een waterval over je heen.

Seizoen 3 zit weer tjokvol verhaallijnen, personages en locaties. Door die veelheid ligt desinteresse voortdurend op de loer. Ik betrap mezelf er geregeld op dat ik wat afhaak als ik in een wat minder interessante verhaallijn zit. Bv die van de jonge Bran en zijn gezelschap dat ronddoolt maar waarvan ik nooit echt duidelijk krijg wat ze nou willen. Of die van Sam en Gilly die als onschuldigen moeten zien te overleven ten noorden van de wall. En dat van Theon Greyjoy wiens strijd me, ondanks het gemartel dat hem overkomt, maar nauwelijks interesseert. De teloorgang van kingslayer Jaime Lannister is vooral treurig, en ik heb de neiging hem toe te schreeuwen zijn oude zelf te worden en alle tegenstanders achteloos en met veel bravoure over de kling te jagen.

Maar gelukkig staat daar veel tegenover. Daenerys Targaryen lijkt haar potentie nu eens echt waar te gaan maken, de Lannisters plotten er weer flink op los, overal waar eunuch Varys opduikt wordt het interessant, mooie Carice van Houten steelt de show als de ijzingwekkende Melissandre en de altijd boze Arya Stark zou nog wel eens de echte opvolger van vader Nedd kunnen worden. Echt snappen doe je GoT nooit maar dat maakt het juist zo leuk.