Bad Blake (Jeff Bridges) is een countryster wiens hoogtijdagen al lang achter hem liggen. Hij sleept zich van optreden naar optreden, steeds in aftandse kroegen en zaaltjes, in plaatsen waar hij en ik nog nooit van gehoord hebben. Ondertussen is hij stevig aan de drank, zo goed als blut en gezegend met een lichaam dat het elk moment op kan geven. Trots heeft hij echter nog wel als hij zich verzet tegen een optreden als voorprogramma bij zijn vroegere protegé Tommy Sweet (Colin Farrell). Dan ontmoet hij Jean Craddock (Maggie Gyllenhaal), een jonge alleenstaande moeder met journalistieke ambities, die voor hem valt als een blok. Zal Jean door zijn pantser heen weten te breken en hem hernieuwd geloof in de toekomst kunnen geven?

Als ik het hier zo opschrijf klinkt Crazy Heart nogal als een cliché. En dat is de film tot op zekere hoogte ook. De oudere rockster die aan de drank (of drugs) zit maar nog wel charmes is en voor wie de vrouwen nog steeds vallen is een vaak gebruikt personage. Dat Jean zo makkelijk voor Blake valt is voor mij overigens een zwak punt in de film. In de tragiek van Bad Blake is veel te herkennen van de countryzanger die Clint Eastwood speelde in Honkytonk man, of de worstelaar van Mickey Rourke in The Wrestler. Maggie Gyllenhaal doet hier veel hetzelfde van wat ze al zo goed deed in SherryBaby. Het is dan ook niet zozeer aan het verhaal te danken dat Crazy Heart blijft boeien, maar de krachtige vertolkingen van Bridges en Gyllenhaal.