The Bird with the Crystal Plumage

4/5 

In dit debuut van horrorgrootheid Dario Argento is Sam, een Amerikaan die voor een job tijdelijk in Italie is, getuige van een moordpoging in een galerie. Door de grote ramen ziet hij nog net een figuur in een zwarte jas verdwijnen. Het slachtoffer kruipt naar hem toe, bebloed en om hulp roepend. Hij hoort echter niets, maar is gedoemd te blijven kijken omdat hij in de ruimte tussen de schuifdeuren is vast komen te zitten. Door zijn komst wordt de vrouw wel gered van een wisse dood. Als de politie arriveert wordt hem al snel duidelijk gemaakt dat hij, als getuige, het land niet mag verlaten. Dan gaat hij zelf maar op onderzoek uit naar deze zwartgehandschoende moordenaar. Die gaat ondertussen door met aanvallen op alleenwonende vrouwen. Sam komt steeds dichterbij de waarheid maar komt daardoor ook zelf in het vizier van de mysterieuze man.

Zoals eigenlijk alle films van Argento moet The Bird with the Crystal Plumage het niet van scenario en plot hebben. Het gaat erom wat hij met het materiaal doet. Omdat het zijn debuut is doet hij het met de suspense en de visuals nog rustig aan, maar toch valt er al veel te genieten. Hij weeft het ene setpiece aan het andere, steeds inventieve camera angles (geholpen door cameraman extra ordinaire Vittorio Storaro) opzoekend. Ook in een aantal actiescenes weet hij veel suspense te creëren, zoals bij de achtervolgingen in een donker trappenhuis of in een loods vol stadsbussen. De sterkste scene is echter in het appartement van Sam waar zijn vriendin belaagd wordt door de moordenaar die met een mes de deur tracht door te hakken, terwijl zij steeds hysterischer wordt. Argento zou zijn repertoire de jaren daarop uitbreiden en verfijnen, wat resulteerde in het visuele bombardement van Profondo Rosso en Suspiria.