3/5 

Ik ben een fan van Dario Argento. Die liefde werd op het IFFR weer eens gevoed met de vertoning van Amer, een film die in alles een eerbetoon is aan de giallo in het algemeen en vooral aan het werk van de italiaanse horrormeester. Argento is de meester van het motto ‘style over substance’, een uitgangspunt waar menig filmmaker niet mee weg kan komen maar die voor Argento uitgevonden lijkt. Inferno is echter een wat minder exemplaar uit zijn oeuvre. De film wordt nooit meer dan een serie opeenvolgende lang opgebouwde ‘slachtoffer loopt langzaam in de val’ scènes.

Het scenario is nog onsamenhangender dan bij zijn andere films. Normaal is dat dus geen probleem, zolang die scènes zelf maar goed opgebouwd en vooral schitterend om te zien zijn. Maar hier slaat hij geregeld de plank mis. Toch valt er nog genoeg te genieten, en Inferno bevat een aantal hallucinerend mooie shots.

Het video essay van Shooting Down Pictures (dat ik achteraf zie) doet me wat genuanceerder naar Inferno kijken. Er komt zeker een volgende keer.

Lees ook:

  • The Bird with the Crystal Plumage In dit debuut van horrorgrootheid Dario Argento is Sam, een Amerikaan die voor een job tijdelijk in Italie is, getuige van een moordpoging in een...
  • Amer Amer is pure giallo-magie, een uitzinnige film vol seksueel geladen beelden die vraagt om meerdere kijkbeurten en zijn kijkers tot het uiterste tergt met een...
  • La coda dello scorpione Ofwel: The Case of the Scorpion’s Tail. Schitterende titel toch? Ik ken de muziek uit de film, althans die van de openingscredits, omdat die is...