Ik kwam pas met de Criminal Justice and Public Order Act 1994 in aanraking toen ik Music for the Jilted Generation van The Prodigy kocht. Op de binnenhoes stond namelijk een prachtige tekening van een crowd van ravers die aan de overkant van een ravijn los gaat terwijl de politie machteloos toekijkt. In Nederland konden we wel dansen in een weiland op repetitive beats, al ging dat in de vorm van een festival. Beats speelt zich af in Livingston (Schotland) in 1994, toen deze wet het houden van openlucht rave-party’s in het hele Verenigd Koninkrijk effectief verbood. Beste vrienden Johnno en Spanner gaan samen naar een rave. Voor het eerst en mogelijk ook het laatst.
Ondanks dat we hier in Nederland niet met de onderdrukking te maken hadden zoals in Engeland en Schotland en ondanks het contrast tussen het rauwe Livingston en het weldadige Nijmegen waar ik in 1994 studeerde, voelt Beats als een tijdcapsule. Dat komt natuurlijk vooral door de muziek. De stuiterende beats van oa Orbital, LFO, Leftfield en (natuurlijk) The Prodigy stuwen het verhaal voort. Door de armoede en de leegte van New Town Livingston, met leegstaande fabriekshallen en veel hangjeugd, doet de film ook denken aan het werk van Shane Meadows (This is England). Het thema van vrienden uit verschillende milieus die eigenlijk niet bij elkaar passen, is niet nieuw. Maar de manier waarop ze dat hier doen, is wel origineel. De hyperdrukke Spanner en de wat lethargische Johnno vinden elkaar in hun liefde voor de muziek. Een universeel gegeven dat door de illegaliteit die er door de wet omheen komt te hangen, flink aan urgentie wint.