Gisteren overleed Allan Sillitoe, een van de vertegenwoordigers van de zogenaamde Angry Young Men van de Britse literatuur. Een van zijn bekendste verhalen is The Loneliness of the Long Distance Runner uit 1959. Tony Richardson maakte er met behulp van de schrijver een speelfilm van. Verhaal en film gaan over een ‘angry young man’ die zijn kleine criminele avonturen beloond ziet worden met een verblijf in een jeugdgevangenis (een borstal zoals dat zo mooi heet).
Sillitoe’s thematiek is er een van verzet tegen de heersende macht en de klassenmaatschappij waarin iemand die voor een dubbeltje geboren is nooit een kwartje zal worden. Richardson zet dat in de film dik aan in een associatieve stijl waarin hij experimenteert met montage, een jazzy score en een voice-over die alles samenbindt maar ook verwarring schept. Sterke hoofdrol van Tom Courtenay waarin hij voortdurend schippert tussen aantrekking en afstoting. Mooi maar ook gedateerd, zowel de stijl als het tijdperk dat geschetst wordt.
De titel blijft echter briljant.
