Het was rustig hier de afgelopen 10 dagen. Ik was heel actief met film bezig maar heb mijn ervaringen verwerkt in tweets en in 8W stukken. Daarom zet ik alle langere en de tweetreviews hier nog eens bij elkaar.

Attenberg – Bright Future
Athina Rachel Tsangari • Griekenland, 2010

De naakte aap is een boek van Desmond Morris, dat ook door Sir David Attenborough graag gelezen zal zijn. Morris beschrijft hoe de mens zich weliswaar heeft losgeworsteld van zijn oorsprong, maar nog steeds gedreven wordt door zijn oude driften. Attenborough observeert in zijn natuurdocumentaires het dierlijk leven om ons heen en trekt voortdurend parallen met het menselijk gedrag. In Attenberg draait het ook om oerdriften; de onmacht die de mens daarover voelt en het verlangen die dierlijke vorm te ontstijgen.

De 23-jarige Marina wil van haar vriendin Bella leren wat tongzoenen is. Marina heeft geen enkele ervaring met verlangens en begeerte en ze begrijpt werkelijk niet waarom de mens zoiets walgelijks als tongen, laat staan neuken, zou doen. Langzamerhand begint ze er echter iets van te snappen en in een reeks grappige, maar ook ontroerende scènes komt ze steeds dichterbij dat gevoel van wat een menselijke relatie bijzonder maakt. Ze zorgt voor haar zieke vader en de manier waarop ze met elkaar omgaan (aftastend, basaal, intuitief) is tekenend voor haar drang naar volwassenheid en het krijgen van grip op je omgeving. Als het koor in een Griekse tragedie worden de scènes afgewisseld door een absurdistische pas-de-deux tussen Marina en Bella. Alsof ze nog eens aan willen geven dat je het niet hoeft te snappen, als je het maar voelt.

A Stoker – Spectrum
Alexey Balabanov • Rusland, 2010

Alexey Balabanov is een graag geziene gast op het filmfestival Rotterdam. Hij weet met veel enthousiasme over zijn werk te vertellen, maar nog liever laat hij zijn films voor zichzelf spreken. Die doen het hier goed, omdat ze inzicht geven in een raadselachtig land als Rusland en tegelijk enerverend, rauw en grappig zijn. Ook voor zijn nieuwste film gelden deze aanbevelingen.

De titelfiguur wordt direct geintroduceerd als een man die zwijgend het vuur brandend houdt in een stadsverwarmingscentrale in St. Petersburg. Hij is een veteraan van de Afghaanse oorlog en gelauwerd als held van Rusland, maar daar is in zijn werk en levenshouding weinig van te merken. Zwijgend richt hij zich op het vuur en op het boek dat hij letter voor letter tikt op een oude typemachine. Zijn mooie dochter zoekt hem soms op, vooral om wat geld van hem af te troggelen. Zijn bezoek beperkt zich voornamelijk tot dat van een aantal gangsters dat in zijn fornuis een ideale manier ziet om van ‘bad persons‘ af te komen. De stoker doet er niet moeilijk over, zolang ze hem maar niet lastig vallen. Maar dan komt hij erachter dat de slechteriken wel heel dicht bij hem staan.

A Stoker is typisch Balabanov in zijn focus op Russische gangsters en op de achteloze manier waarop die zich ontdoen van hun tegenstanders. Balabanovs zwarte humor past perfect bij het absurdisme van het land, of dat nu om de vroege jaren tachtig gaat als in Cargo 200, of om de vroege jaren negentig, als het land ‘bevrijd’ is. Balabanov gebruikt het houtvuur als metafoor voor verdwijnende tradities, maar ook als brenger van warmte en leven. Als er in de film iemand omgelegd moet worden of andere actie nodig is draait de regisseur er niet om heen en duikt er direct in, om vervolgens weer veel tijd uit te trekken voor personages die van A naar B moeten, waarbij hij hun wandelingen voorziet van een folkloristische en zich opdringende soundtrack. Zo speelt hij met het ritme van de film, wat de aandacht afleidt van het schematische script en de kunstmatige dialogen. A Stoker voelt als een gehaaste film. De regisseur haalt een voldoende, maar er had meer in gezeten als hij er wat meer tijd voor had uitgetrokken.

Headshots – Tiger Awards Competition
Lawrence Tooley • Duitsland/Oostenrijk, 2010

Marianne (Loretta Pflaum) is een studiofotografe die haar werk serieus neemt maar van haar privéleven nogal een puinhoop maakt. Als tijdens een shoot een van de modellen flauwvalt is ze vooral bezig na te denken over de mogelijkheden van het overblijvende model. Maar langzamerhand sluipt er een herbezinning bij haar binnen. Waar is ze eigenlijk mee bezig? Ze pakt de straatfotografie weer op en zoekt ondertussen naar een oplossing op de vraag met wie ze verder wil in het leven en of het kind dat in haar groeit gewenst is.

Op het eerste gezicht lijkt dit een overzichtelijk scenario, maar Lawrence Tooley wil het zijn publiek niet makkelijk maken. Het leven biedt weinig antwoorden en veel vragen. Tooley zorgt ervoor dat Headshots dat ook doet. De geliefden van Marianne worden met naam aangeduid, maar tegelijk laat Tooley twijfel bestaan over de aard van de relatie en of de belevenissen die ze met hen deelt wel echt gebeurd zijn. In een gefragmenteerde montage en met terugkerende beelden weeft hij een web waarin ze de weg kwijt is, maar waarin ze tegelijkertijd levenskracht uitstraalt. Tooley schreef het script samen met actrice Loretta Pflaum en daardoor is Marianne een gelaagd personage geworden dat lijkt te spreken voor veel jonge vrouwen in een grote stad als Berlijn. De onbegrensde mogelijkheden waarover ze beschikken en de onzekerheid die daarmee gepaard gaat vinden in Headshots een filmische equivalent. Een film die je in verwondering achterlaat.

Finisterrae – Tiger Awards Competition
Sergio Caballero  Spanje, 2010

Het is ook wel eens fijn om een film te zien die in alles tegenstrijdig is met wat regisseurs leren op filmopleidingen.Finisterrae is niet zozeer een film als wel een associatief gedicht waar beelden bij zijn gemaakt. Het scenario is er later bij verzonnen, als je daar althans over kan spreken. Twee mannen in lakens met uitgeknipte ogen, een paard, een neppaard, een rolstoel, een uil, een brandende cirkel, een ‘hippie’, een videoboom, een kikker, een prins, een zwijgend landschap. Regisseur Sergio Caballero is Spaans, maar de geesten die door zijn film dwalen spreken Russisch. Ze zijn op weg naar Santiago de Compostella om vandaaruit door te trekken naar Cap Finisterre, het uiterste puntje van Europa. Ze zijn onlangs overleden maar keren het liefst weer terug naar het land der levenden. Tijdens hun reis worden hun gewaden steeds vuiler, maar voor de rest is de spanning ver te zoeken. De ontmoetingen die ze hebben refereren eerder aan de Monty Pythonfilms, en een botsing met ‘The Knights who say Ni‘ lijkt nabij. Finisterrae is bij vlagen dan ook erg grappig en vooral absurd, maar Caballero kiest dan weer snel voor de soberte en het landschap. Zo schippert de film voortdurend heen en weer tussen humor en lethargie, en dat maakt Finisterrae tot een curiosum. Geschikt voor een festival als dit, maar een release lijkt toch wat vergezocht.

Curling – Spectrum
Denis Côté • Canada, 2010

Emmanuel Bilodeau, de hoofdrolspeler van Curling, is een ster in Quebec. Nu is dat uiteraard nogal relatief, in Europa en de VS zal nauwelijks iemand van hem gehoord hebben, maar in het Franstalige deel van Canada gaan de mensen voor de acteur naar de bioscoop. Vandaar dat regisseur Denis Côté de gok wel aandurfde toen Bilodeau voorstelde om zijn eigen dochter te casten in de rol van Julyvonne, de dochter van de zwijgzame en teruggetrokken Jean-Francois Sauvageau in Curling. Bilodeaus bekendheid zou wel bezoekers trekken en voor Côté was de stap om zijn oorspronkelijke scenario aan te passen van een acht- naar een twaalfjarig meisje, een kleine.

Jean-Francois en Julyvonne wonen in een afgelegen huis, ergens buiten Montreal. Moeder is nergens te bekennen, al wordt gesuggereerd dat de vrouw die ze halverwege de film opzoeken in de gevangenis (inrichting?) die status heeft. Vader is onderhoudsmonteur in een bowlingcentrum en heeft een tweede baan als schoonmaker bij een motelcomplex. Bilodeau praat niet of nauwelijks, heeft zo goed als geen sociale contacten en zijn dochter doet hem daarin na. Ze gaat niet naar school omdat vader bang is voor wat er daar met haar kan gebeuren. Halfslachtig probeert hij haar zelf wat bij te brengen, maar het is duidelijk dat dit een onhoudbare situatie is. De sport uit de titel komt slechts kort aan bod, als Bilodeau een keer meedoet met een groepje dat hem daartoe aanspoort. Hoe kort de scènes in de ijshal ook duren, duidelijk is dat hij het daar naar zijn zin heeft. De glimlach zegt veel over het gemis aan menselijk contact en simpel plezier dat vader en dochter dagelijks doorstaan.

Curling gaat over mensen die niet weten hoe dat moet, leven. Jean-Francois onttrekt zich er zoveel mogelijk aan, maar daardoor draait hij zichzelf en zijn dochter langzaam de vernieling in. Côté biedt een lichtere noot in de scènes op de bowlingbaan met de baas van Jean-Francois en hun excentrieke nieuwe collega. Zoals te verwachten was voelt de band tussen vader en dochter heel natuurlijk aan, en in de interactie tussen die twee is de film op z’n sterkst. De regisseur laat beiden een confrontatie aan gaan met de dood, als een katalysator om ze te doen beseffen dat ze voor het leven moet kiezen. En uiteindelijk gebeurt dat ook, zij het voorzichtig.

En alle tweetreviews

  1. Simon Werner a disparu. Disappearance of schoolboy, seen from multiple viewpoints. Works well, great score, but should’ve been darker. #iffr
  2. Primordial Ties. Well, this is one beautiful mess. Big concepts in a very personal film that doesn’t work. Thumbs up for the effort. #iffr
  3. Incendies. Amazing story, well acted & shot, magnetic shifting of periods & a gutwrenching climax. Well deserved audience award. #iffr
  4. When love comes. Ensemble piece about love, family ties & the cycle of life. Entertaining, humorous but a bit superficial. #iffr
  5. The Crab. Levi has lobsterhands. Just an excuse for being a total asshole. Echoes of Johnny in Naked. Familiar but funny & moving. #iffr
  6. Over your cities grass will grow. Anselm Kiefer is as much a hands-on artist as he is an enigma. Slow but also funny & intriguing. #iffr
  7. Outrage. Yakuzaclans fight it out in Kitano’s return to the genre. Entertaining but misses the dry wit & absurdity of his best work. #iffr
  8. Animal Kingdom. Criminal familylife gets disrupted when nephew (17) moves in. Well acted, but twisting script keeps me at distance. #iffr
  9. Finisterrae. 2 ghosts en route to the end of the world. Wackiest film of festival. Maddeningly dull & very funny at the same time. #iffr
  10. Pedicab Driver. HongKong madness. Rude, offensive, simplistic. But also hilarious & some amazing fight sequences. #iffr
  11. King of Devil’s Island. Tough regime & personal failures lead to uprising in remote boys prison. Familiar subject but well done. #iffr
  12. Las marimbas del infierno. With support of Hubert Balsfund. They should get their money back. Funny, occasionally, but no Spinal Tap. #iffr
  13. Aurora. Stripped down & stretched out thriller goes for tediousness. And succeeds. Length isn’t justified, where Police Adjective was. #iffr
  14. Law and the Fist. High Noon meets Inglorious Basterds in WOll Poland. Lead looks like a relaxed Gary Cooper. To relaxed for a war. #iffr
  15. Poetry. Starts by looking. Lee Chang-Dong looks into his characters & creates a web of relations/dependencies. Emotional, puzzling. #iffr
  16. 22 Mei. Security guard is haunted by victims of suicide bomber. Echoes of Rashomon & Kieslowski but it fails to engage. #iffr
  17. Aita. A Basque house. Halfway i walked out, so i shouldn’t judge. Like watching paint dry. But hey, maybe it gets exciting later? #iffr
  18. Zephyr. Grandparents & -daughters quiet life gets disrupted by mother return. Thin story, good atmosphere. Nature’s cycle never stops. #iffr
  19. Pinoy Sunday. Filippino immigrants drag red couch across Taipei, for relaxing. Lightweight but funny. Nice change among heavy stuff. #iffr
  20. Pure. Suburb girl (fascinated by classical music) gets initiated by conductor & can’t quit infatuation. Familiar, but with nice angle. #iffr
  21. Illegal. Tanja & son get separated when she’s detained & threatened by repatriation. Gripping, dynamically shot & a great lead part. #iffr
  22. Never let me go. Triangle relationship with scifi elements, based on Ishiguro. Well acted but sentimental. Please, stop that music! #iffr
  23. End of Animal. Brave attempt at making a postapocalyptic studentfilm. Ambitious themes but this is a mess. Nice sounddesign though.#iffr
  24. Robinson in Ruins. Idyllic English landscape is contrasted with voiceover about rising capitalism. Mesmerising, yet detached. #iffr
  25. 13 Assassins. Takashi Miike’s superb reimagining of Kurosawa’s Seven Samurai. Intrigue, action, humor & violence. Lots of violence. #iffr
  26. El sicario, room 164. Mexican cartel hitman tells gruesome tales about his job, while drawing details. Viewer fill in blanks. Chills. #iffr
  27. Gravity was everywhere back then. Clearly a labor of love this stopmotion tale about true love. Inventive, but hard to connect with. #iffr
  28. Bleak Night. Ki-tae is top dog among his peers. Or is he not? Hierarchy shift leads to dramatic result. Lifelike, focussed but lenghty #iffr
  29. A Stoker. Bad people go into the fire. But who decides who’s bad? Balabanovs dark humor & light touch outweigh weak script. Almost. #iffr
  30. Post Mortem. Pablo Larrains sequel (kinda) to Tony Manero. Same crew, same period. But this even more somber. Go contemporary next. #iffr
  31. Unter dir die Stadt. Top banker gets involved with employees wife. His infatuation takes personal & financial toll. Great stuff. #iff
  32. My Joy. Ironic Ukrainians. Story was a mess to me, but i dozed off. Find out for yourself if it makes sense. Nice scenery though. #iff
  33. Carancho. Traffic accidents prove fertile ground for corruption & love. Starts well but loses grip when thrillerelements take over. #iff
  34. Headshots. Intriguing multi faceted (& funny) film about a young woman looking for direction. I’m puzzled, but in a good way. #iff
  35. Reign of Assassins. Looks great but ads nothing to the whole Crouching Tiger genre. John Woo, where are you? #iffr
  36. Biutiful. Inarritu pushes Bardem & lots of others around like a puppeteer. But he does so in a masterful way. #iffr
  37. Meek’s Cutoff. Naturalistic approach has merits, but it’s to minimal for me. I like a more plotdriven western. Call me oldfashioned. #iffr
  38. Curling. Dad is afraid of life and avoids all contact. Daughter goes up the same path. But there’s hope. Funny & touching. Cold also. #iffr
  39. Tyrannosaur. Strong performances by Peter Mullan & Olivia Colman who are driven to extremes by external forces. #iffr
  40. Pure Asia. Nice bleached out B/W cinematography & welcome changes in pace. But: muddled storyline/plot & too long. #iffr
  41. Small Town Murder Songs. Murder in a closed community & hidden anger in Peter Stormare. But this is no Fargo. Gritty & moving. #iffr
  42. Attenberg. Greek cinema is on the up. Dogtoothfans will like this. Wonder what Sir David A. would say though #iffr
  43. Wasted Youth: the lives of 2 people intersect in a dramatic way. Energetically shot but due to subject matter it feels outdated #IFFR

Incl de films op de persdag en de Ceausescu docu maakt dat 47 films. Mooie score. En ik voel me verrassend fit deze zondag. Volgend jaar 50?
Zal ik toch op z’n minst weer de volle 10 dagen vrij moeten zijn. Alhoewel; heb nauwelijks ochtendfilms gehad en kon tussen 9 en 11 ook altijd nog wat voor het NAi doen heb ik gemerkt.

De scores.
Beste films: Incendies, Tyrannosaur, Headshots, 13 Assassins, Robinson in Ruins, Bleak Night, The Autobiography of Nicolae Ceauscescu
Tegenvallers (vanwege verwachtingen vooraf): 22 Mei, Meek’s Cutoff, Reign of Assassins, Post Mortem, Aurora