Jean-Pierre Melville was gek van Amerikaanse gangsterfilms en Un Flic is opnieuw een ode daaraan. Melville had zijn top al bereikt met Le Samourai en Le Cercle Rouge en Un Flic, zijn laatste film, voelt dan ook meer als een herhaaloefening.
Van de plot klopt niet veel en van personages kun je ook nauwelijks spreken. Zo kaal en kil is de wereld en de mensen daarin die hij hier neerzet. De ijzige blik van Alain Delon werkte goed in Le Samourai maar hier komt hij, als de titelfiguur, niet tot z’n recht. De casting van Amerikaanse acteurs Richard Crenna en Michael Conrad (later van Hill Street Blues faam) voegt weinig toe en brengt Melville ook te dicht bij het onderwerp dat hij zo bewondert. De centrale roof uit de trein is wel weer erg mooi gedaan. Dat kan je Melville nageven. En het zwijgen, de onverstoorbaarheid van zowel de gangsters als de politie en het totaal uitgewrongen kleurenpalet die zijn films kenmerken houden je toch voortdurend bij de les. Een verademing ten opzichte van de vaak manische cinema van nu.