Gooi een flinke scheut Lord of the Flies, wat van het ingenieuze labyrinth uit Cube en de strijd onder jongeren uit The Hunger Games op een hoop en je hebt het aardige The Maze Runner. Niets nieuws dus maar wel een prima genrefilm onder de flinke stroom aan Young Adult die de laatste jaren uit Hollywood komt.
The Maze Runner heeft een simpeler aanpak dan het grote voorbeeld The Hunger Games. In die laatste wordt een post-apocalyptische samenleving geschapen die volledig in dienst staat van de strijd in de arena door de jongeren. Daarbij is een flinke dosis maatschappijkritiek integraal onderdeel van het verhaal. Bij The Maze Runner is die samenleving slechts op de achtergrond aanwezig. Het gaat hier vooral om de band tussen de jongens en de verschillende groepsrollen. Daarom is dit toch een wat bravere film en ook nogal voorspelbaar qua plot en groepsdynamiek. Daarbij komt dat de protagonist Thomas een nogal saai figuur is waarmee het lastig mee leven is. De scenes in de maze zijn echter prima en ook spannend genoeg om de aandacht niet te laten verslappen. Later, bij de afwikkeling van het verhaal, zakt dit wel weer in. Maar niet voordat de makers ons zicht hebben gegeven op een vervolg. Of we daar op zitten te wachten is echter de vraag.
