Qua muziek en choreografie zit het wel goed. Baby Driver opent met een bankoverval op de beat van de Jon Spencer Blues Explosion. Bellbottoms knalt van het scherm af terwijl de zwijgende baby met hoofdtelefoon op het verloop van de gebeurtenissen volgt. Als zijn bendegenoten in zijn auto stappen, volgt een spectaculaire auto-achtervolging die je naar adem doet happen.
Eigenlijk is dat al het hoogtepunt van de film. Baby Driver is een sterk staaltje style over substance. Waar Drive nog over de privéperikelen van een evenzo zwijgzame chauffeur gaat, is hier echt helemaal geen diepgang te bespeuren. Dat is op zich niet erg maar ondanks een aantal heerlijke actiescènes en de vaak meesterlijk getimede muziek blijf ik hier toch enigszins met een leeg gevoel achter. En Kevin Spacey kan best een bad guy spelen maar hier voelt zijn rol totaal verkeerd. Wel heerlijk om Mad Man Jon Hamm als baddie te zien met foute haardos en te lekkere vriendin.
