Een andere sterke link zijn de films van Michael Mann, vooral Thief en Collateral. Zowel in thematiek als in muziek en de visuele stijl. Voeg daaraan toe de heftige en onverwachte erupties van geweld, die doen denken aan het werk van Gaspar Noé (visueel zijn er overigens ook overeenkomsten) en Takashi Miike, en de hutspot is compleet. Ik had ook moeite met het kwaad dat verborgen zit in Ryan Gosling. Ik geloof m gewoon niet. Hij blijft voor mij toch die goeie gozer die ver af moet blijven van al het leed in de wereld. Het enigmatische aspect van zijn personage brengt hij overigens wel prachtig over. Daar had ie de toothpicks niet voor nodig. Overigens is ook zijn personage een variant op al die glimlachende maar zwijgzame, dodelijke en stoicijnse types in film, met voorop Clint Eastwoods ‘Blondie’ in Leone’s dollarstrilogie en Steve McQueen als lieutenant Frank Bullitt in de film met ook zo’n spannende achtervolging uit 1968 . Overigens vind ik die beter gefilmd en daardoor spannender dan die in Drive. Die is vooral cool en stylish.
Maar los van al die referenties heb ik wel genoten van Drive. Vooral van Albert Brooks en Bryan Cranston (Breaking Bad), van de muziek en het zeer fraaie camerawerk en van de fatalistische plot die langzaam maar onhoudbaar tot een noodlottig einde leidt. PS: wat deed Christina Hendricks is hemelsnaam in deze film? Ik snap dat ze wel eens wat anders wil laten zien dan haar bombshell imago uit Mad Men, maar hier sloegen zij en de makers echt de plank mis. PS2: en Ron Perlman. Tja. Zodra er ook maar een woord uit z’n mond komt klopt het voor mij al niet meer. Hij mag voor mij wat grunten of met rode make-up en afgezaagde horens een comicbook character spelen. Als ie maar ver afblijft van echte rollen.
