Toen ik hoorde dat er een serie zou komen over het alien universum, waarin de aliens neer zouden dalen op Aarde, was ik enthousiast. Ik had Alien: Romulus gezien, waar ik heel blij van werd, en zag een mooie mix voor me van de sterke elementen daaruit met een verhaal dat zich uitstrekt over een heel seizoen. De belangrijkste boodschap aan de makers was daarbij om de spanning overeind te houden en niet te verzanden in diepgravende filosofische verhalen over lotsbestemming, iets dat Ridley Scott had gedaan bij zijn twee vervolgen (Prometheus en Alien: Covenant. Dat is ook niet gebeurd maar er is iets voor in de plaats gekomen dat de hele angel uit de cyclus haalt.
Nou ja, bijna. Er zit zeker nog wel spanning in en ook een paar echt afstotelijke monsters. En het begint echt goed. Nadat een ruimteschip neerstort in de enorme stad New Siam, beginnen de hybrid Wendy (Sydney Chandler) en haar team te onderzoeken wat er mogelijk is gebeurd. Qua tijdlijn speelt zich dit af voor Alien maar na Prometheus, al heb je aan die info weinig tijdens het kijken. Deze eerste aflevering is best eng en zet een aantal interessante verhaallijnen op voor het vervolg. Maar naarmate het seizoen vordert, verliest Alien: Earth steeds meer zijn kracht en slaagt er niet meer in om veel te doen met de fascinerende ideeën die eraan ten grondslag liggen. De spanning raakt steeds verder uit zicht om plaats te maken voor gekibbel tussen personages en domme actie’s van die personages. Er zijn er een aantal die wel interessant zijn, niet toevallig zijn dat vooral de synthetics. Wendy is best boeiend vanwege haar voorgeschiedenis als mens en de zoektocht naar haar nieuwe zelf als hybrid. Morrow, een synthetic van Weyland-Yutani die verantwoordelijk is voor de vracht van het neergestorte schip, is voortdurend onvoorspelbaar is en daardoor interessant. Babou Ceesay is echt goed in de rol. Boy Kavalier is een schatrijk genie die betaalt voor alles en onvoorwaardelijk gelooft in mogelijkheden van de alien. Een type dat toch vooral irritant is ipv interessant. Hij wordt geholpen door nog een hybrid, de kille Atom Eins (toffe rol van Adrian ‘Young Ones’ Edmonson). Het meest boeiend is Kirsh, een synthetic die onder Kavalier werkt. Hij is vreemd, onvoorspelbaar en supergrappig. Kirsh bekijkt alles met een licht spottende blik, alsof hij de enige is die het doorheeft. Hij wordt perfect gespeeld door de fantastische Timothy Olyphant.
Het grootste euvel van Alien: Earth is het basisidee waarop Boy Kavalier zijn team van hybrids heeft gebaseerd. Hij is daarin Peter Pan en de hybrids zijn de Lost Boys. Het zijn naieve tieners in een volwassen lichaam waardoor de serie voortdurend wegzakt in tienergedoe, domme humor en veel geklets over waarom ze zijn wie ze zijn. Het haalt steeds alle spanning weg. Die wordt dan weer teruggebracht door een scene met een gruwelijk monster, een moordende xenomorph of, het meest cool, een soort octopusoog dat een host infiltreert en moorddadige dingen laat doen. Maar de spanning verdwijnt dus weer snel en dan zit ik te kijken naar kibbelende tieners of een irritante triljardair die je de nek om zou willen draaien. Ook weet de serie niet goed raad met de xenomorph, de alien die in de eerste twee films en in Romulus nog zo eng was, maar hier weliswaar uiterst gewelddadig maar nooit echt eng is. Het helpt niet dat het beest hele regimenten soldaten uitmoordt maar dat personages die wel relevant zijn steeds de dans ontspringen. Het helpt ook niet om het beest vaak in close-up, van afstand, rennend of moordend te zien. Het neemt de intrige weg, zeker als het ook buiten en in daglicht gebeurt. Meest tekenend hiervoor is aflevering 5. Die speelt zich af op het neergestorte schip, in de uren voorafgaand aan de crash. Het is de engste en beste aflevering, juist omdat het zich in een gesloten omgeving afspeelt, het over volwassen personages gaat en de paranoia hier wel ruimte krijgt.
Het alien universum gaat over het streven menselijk te zijn voor alle replica’s/cyborgs/synths/hybrids, beginnend met Ash en Bishop in de eerste twee films. Die zaten nog echt vast in hun programmering maar naarmate de saga vordert, verschuift die grens. Cal in Alien: Resurrection, David in de vervolgen van Scott, Andy in Romulus. Het gaat ook over onsterfelijkheid, voor diezelffde synths maar ook voor het monster met de bizarre reproductiecylus dat bijna niet uit te roeien is. En over wat mensen er voor over hebben om toegang te krijgen tot die krachten. De laatste aflvering van dit seizoen heet The Real Monsters. Het is wel duidelijk wie dat zijn. Al sinds Alien staat de meedogenloosheid waarmee ondernemingen op zoek gaan naar manieren om geld te verdienen met de buitenaardse wezens centraal. Hier zijn dat Prodigy, het bedrijf van Kavalier, em (opnieuw) Weyland-Yutani. In de manier waarop dit hier getoond wordt, valt Alien: Earth te prijzen. Maar zorg dan wel dat je kijkers bij de nek blijft pakken en verval niet in kinderachtige gesprekken, dom gedrag, onlogische verhaallijnen en scenes die nooit echt spannend zijn.