Julia Ducournau liet met Raw al zien dat ze in staat is om arthouse te combineren met horror. Echte horror. Je moet haar natuurlijk om haar kwaliteiten als regisseur waarderen en het feit dat ze een vrouw is negeren. Maar je kunt je niet aan het oordeel onttrekken dat haar vrouw zijn juist een grote rol speelt. Titane is een film over gender, over de male gaze, over wat het betekent om een man of een vrouw te zijn of iets daartussenin.
Titaan (Titanium) is een glanzend metaal, zilver van kleur en onverwoestbaar. Als kind krijgt Alexia een auto-ongeluk waarna ze in het ziekenhuis belandt en daar een titanium plaat in haar schedel gemonteerd krijgt. Ze negeert haar vader als ze het ziekenhuis verlaat en omhelst de auto. Er is duidelijk iets veranderd. De volwassen Alexia (Agathe Rousselle) woont nog steeds bij haar ouders maar is ook van ze vervreemd. Ze werkt als danseres op autoshows waar ze haar fetish voor het metaal en de motoren volop kwijt kan. Het is echter ook duidelijk dat ze worstelt met haar identiteit. Als iemand te dichtbij komt is de kans groot dat ze hem of haar vermoordt, vooral om haar frustratie kwijt te kunnen. De politie komt haar op het spoor waarna ze haar ouders opsluit en het huis in brand steekt. Op een informatiescherm op het treinstation ziet ze een al lang vermiste jongen genaamd Adrien Legrand, wiens met software ouder gemaakt gezicht op dat van haar lijkt. In de badkamer knipt ze haar haar af, breekt ze haar neus en plakt ze haar borsten af. Zo wordt/verandert ze in Adrien. Ze vindt onderdak bij Vincent, de vader van Adrien. Deze macho brandweerman (Vincent Lindon, Les Salauds) wil met alle macht zijn verdwenen zoon in Alexia zien. Vincent heeft echter zo zijn eigen demonen om mee te dealen. Als blijkt dat Alexia zwanger is (waarvan?) komt ook deze nieuwe relatie onder druk te staan.
Er zijn vergelijkingen te maken met het oeuvre van David Cronenberg (vooral Crash natuurlijk) en de Tetsuo-films van Shinya Tsukamoto, maar toch is Titane ook anders. Ducournau voegt er elementen aan toe die het echt in een andere hoek trekken. Visueel wordt dit ook benadrukt. Het eerste deel is overweldigend, intens en expliciet. In beeld, montage, muziek en plot. Daar lijkt Titane op de bombast van Nicolas Winding Refn (Bronson, Drive, The Neon Demon) en dat van Gaspar Noé. Als de brandweerman in beeld komt verandert dat en wordt de film rustiger. Al blijft er altijd spanning op zitten, zeker ook door de nadrukkelijk aanwezige muziek. Agathe Rousselle is fenomenaal als Alexia. Een assertieve/agressieve vrouw, een teruggetrokken jongen, boos, verdrietig, angstig, mentaal soms volkomen in de war. Het is een rol die lang aan haar zal kleven.
Titane is krachtig en gedurfd, een film die elementen weet te combineren uit bodyhorror aan de ene en relatiedrama aan de andere kant. Een film die soms vermoeiend en vaak onlogisch is, maar waarvan je jezelf niet los kan weken. Een bizarre achtbaan waarin het lichaam een slagveld is waarop een strijd wordt gevoerd tussen oerthemas als identiteit, gender en seksualiteit.
