Waanzin. Pure waanzin.
Dat is wat ik denk tijdens het kijken van Martyrs. De Franse horror zit al jaren in de lift, maar heftiger dan dit kan het toch niet meer worden lijkt het. De eerste helft van de film zie ik hoe Lucy een gezin uitmoordt waarvan de ouders verantwoordelijk zijn voor het onbeschrijflijke leed dat ze als kind heeft moeten ondergaan. Ze wordt bijgestaan door haar vriendin Anna, die met lede ogen aanziet hoe Lucy zichzelf blijft pijnigen, ook na de daad. Lucy ziet dat heel anders. Voor haar gevoel wordt ze opgejaagd door een collegaslachtoffer dat ze niet heeft gered toen ze wist te ontsnappen aan de martelingen. Al jaren vecht ze een heftige strijd uit met deze denkbeeldige tegenstander die haar drijft tot deze slachtpartij.
In de tweede helft van de film verandert de stijl en laten de makers zien waarom deze kinderen gemarteld worden. De hectiek van het eerste deel verandert in stilte en herhaling. De shockbehandeling die de slachtoffers ondergaan moet leiden tot een ultiem doel. Hier komt ook de titel van de film in beeld, als duidelijk wordt dat de gemartelden een hogere staat van zijn dienen te bereiken. Veel geestelijken deden dit zichzelf vroeger aan, maar als het je aangedaan wordt is het toch een ander verhaal.
Martyrs is een achtbaan van een film die je bij de strot grijpt en niet meer laat gaan. Jammer dat hij nu zo duidelijk in twee delen uiteenvalt, maar de klinische stijl van het laatste stuk en de doelen die nagestreeft worden tillen Martyrs op een hoger plan. Een erg zwart plan dat je als kijker niet onberoerd laat.
Een bijzondere ervaring die ik wellicht ook maar niet meer moet herhalen.