4/5 

Zelfs na 3 of 4 keer kijken valt er weinig chocola te maken van de plot van deze droom/nachtmerriefilm (al wemelt het van de theorieen), maar dat geeft niet echt. David Lynch leeft zich uit met identiteitswisselingen en een suggestieve beeld- en geluidsmontage waarmee hij me voortdurend op het verkeerde been zet. Het kijken van Lost Highway is zowel een zeer frustrerende als een intens cinefiele ervaring.

I like to remember things my own way […] How I remembered them. Not necessarily the way they happened

Er zijn parallellen te trekken met een film als Vertigo (identiteitswissel), en ik zie dit ook als een hommage aan Hitchcock’s meesterlijke thriller over identiteit, verlangen en de hypnotiserende kracht van cinema. Ook de James Cainverfilmingen als Ossessione, Double Indemnity en The Postman Always Rings Twice (fatale vrouwen) zijn niet ver weg. Lynch doet er echter duidelijk zijn eigen ding mee. Hij speelt met verwachtingen van de kijker die vergeefs probeert alles aan elkaar te knopen. Als je dat los kan laten valt er veel te genieten. Beginnend met de voortsnellende openingstitles die tot leven komen door het briljante I’m Deranged van David Bowie en Brian Eno.

Lees ook:

  • Nightcrawler Van de twee kemphanen uit The Sweet Smell of Succes kun je zeggen dat ze vilein, egoïstisch en nietsontziend zijn, maar Jake Gyllenhaal’s Louis Bloom is...
  • Under the Silver Lake Een cultfilm in de dop. Zo kun je Under the Silver Lake toch wel samenvatten. Of het zo zal gaan als bij The Big Lebowski,...
  • Vertigo Ik weet niet waarom ze het doen, maar ik kan er alleen maar blij om zijn. Dit najaar toont Pathé een serie hoogtepunten van Alfred...