Ik heb ook de remake gezien maar het origineel heeft toch sterk de voorkeur. Op klaarlichte dag wordt een metrostel overgenomen door een groep mannen met bijnamen en in slechte vermommingen, geleid door de stoicijnse Mr. Blue (Robert Shaw). Quentin Tarantino leende de kleuren voor zijn eigen dievenbende in Reservoir Dogs (1992). Het is aan de evenzo stoicijnse Lt. Zachary Garber (Walter Matthau) van de New York City Transit Police om hem en zijn kornuiten te stoppen.
Garber is niet alleen rustig, hij is vooral ook cynisch. Een man die een diepe zucht slaakt als hij gestoord wordt, zelfs als het een gijzeling is. Hij moet opboksen tegen de bureaucratie van het stadsmanagement terwijl hij zijn best doet om te onderhandelen met de kapers en probeert vast te stellen hoe zij van plan zijn hun uiteindelijke doel te bereiken. De filmtitel is afgeleid van de radioroepnaam van de trein die in dit geval om 13.23 vertrok uur van het station Pelham Bay Park in de Bronx. De groep gegijzelden vormt een dwarsdoorsnee van New York, iets te perfect samengesteld eigenlijk. De toenemende spanning onder gijzelaars en gijzelnemers heeft veel weg van de doodsbange groep mensen die Al Pacino gijzelt in Sidney Lumets Dog Day Afternoon die een jaar later uitgebracht werd. DDA is een iets betere film vanwege de onderlinge dynamiek tussen de kapers en de interactie van Al met het sensatiebeluste publiek buiten (Attica!). Maar The Taking of Pelham One Two Three heeft zeker z’n charme en is uniek in de manier waarop een gijzeldrama wordt gecombineerd met harde humor. Alle collega’s van Garber vragen zich hardop af waarom iemand een metrostel gijzelt (Why don’t you go grab a goddam airplane, like everybody else?) en zijn hardop cynisch over de losgeldwensen van de criminelen (Keep dreamin’, maniac!) en over het lot van de gijzelaars (Screw the goddam passengers — what do they expect for their lousy 35¢, to live forever?). Het brengt Garber in een lastig parket omdat zijn meerderen van hem verwachten dat hij iedereen in leven houdt. Zo zit de film vol met heerlijke quotes en ook de locatie-opnames dragen bij aan de rauwe sfeer. Dit is New York, een hellegat waar het voor iedereen overleven is. Iets dat in een serie als The Deuce geweldig tot leven wordt gewekt maar this is the real deal.
