De Britse titel is Secrets We Keep maar ik vind Reservatet passender. De goudkust ten noorden van Kopenhagen met tennis- en golfbanen, country clubs, health resorts, boulevards en kasten van huizen is ook een reservaat waarin de rijkste Denen zich terug hebben getrokken. Er dringt weinig door in deze enclave, deze mensen hebben genoeg aan zichzelf. Niet dat ze slecht zijn, de meesten weten gewoon niet beter. En als ze dat wel doen, zoals Mike en Katarina, dan zullen ze er alles aan doen om hun positie te handhaven. Toch is er een duidelijke link met de buitenwereld, die van de ongefortuneerden. Veel gezinnen hier hebben namelijk een au pair, een jonge vrouw die in veel gevallen uit de Filipijnen komt. In de openingsaflevering van Reservatet wordt Cecilie er door een collega op gewezen dat het hebben van een au pair eigenlijk een vorm van kolonialisme is. Ze kijkt alsof ze water ziet branden maar de precaire positie van de au pair is centraal in dit moderne drama.
Alles lijkt goed te gaan voor Cecilie en Mike en Rasmus en Katarina, twee rijke families die vlak naast elkaar wonen. De moeders zijn beste vriendinnen, net als de zoons, terwijl de vaders samenwerken. Nou ja, Mike werkt voor Rasmus die nog een stuk rijker is. Beide stellen hebben Filippijnse au pairs in dienst. Bij Cecilie wordt Angel met respect en als deel van de familie behandeld. Bij Katarina (Rasmus is vaak weg) is Ruby eerder een ingehuurde hulp. Katarina is een bijna karikaturaal slechte vrouw die zich ontworsteld heeft aan haar milieu en alles wil doen om die positie te behouden. Op een ochtend is Ruby ineens verdwenen. Tot Cecilie’s verbazing lijkt niemand zich daar echt zorgen om te maken, ook al heeft ze haar geld en paspoort achtergelaten. Haar zaak heeft voor niemand veel prioriteit, maar de fris gestarte rechercheur Aicha wil wel de onderste steen boven. Daarbij maakt het haar niet uit wie het meeste geld of macht heeft, wat voor ongeloof bij Rasmus en Katarina zorgt. Naarmate ze verder graaft, wordt duidelijk hoe scheef het wereldbeeld is geworden van deze rijke Deense bovenlaag. Inclusief die van Cecilie, die echt het beste wil maar niet in staat is buiten haar bubbel te treden.
Qua plot is dit niet heel spannend, je ziet wel aankomen waar het heen gaat. Het gaat hier om wat er rond dat plot draait; zware thema’s als ouderschap, toxic masculinity en immigranten. De kinderen van de twee echtparen zijn investeringen, nakomelingen die in de voetsporen moeten treden van de ouders en die zo weinig mogelijk tegenslagen krijgen. Bij Magnus en Katarina komt daar nog iets bij. Als er iemand een probleem aankaart bij hun Oscar krijgt die aanklager de volle laag en niet het zoontje. Het maakt ze niet uit of ze een egocentrisch duiveltje opvoeden, zolang ze maar iemand anders hebben om de schuld te geven voor het gedrag van hun zoon. Tweede issue is hoe normaal het voor jongens is (geworden) om de vrouwen om hen heen te seksualiseren. Met de lage drempel van social media en de invloed van types als Jordan Peterson en Andrew Tate hebben pubers al vroeg een verkeerd beeld van man-vrouwverhoudingen. Hier raakt Reservatet aan Adolescence, waarin een jongeman uit een working class milieu een zeer verkeerde keuze maakt. Bij Reservatet komt daar nog de rijkdom van deze jongens bij, inclusief een au pair die alles voor ze doet en machteloos is als het er op aankomt.
Het grote verschil met Adolescence is dat die serie in een serie intense dialogen onderzoekt waarom mensen doen wat ze doen, waar het hier veel meer verborgen en onuitgesproken blijft. Dat is soms frustrerend maar het past ook bij de materie. Alles uitspreken zou betekenen dat het eigen onvermogen geëtaleerd wordt en daar hebben deze rijke mensen die alles op orde hebben (of denken te hebben) echt geen zin in.