4.5/5
The Lost Weekend is een film over alcoholisme. Een van de eerste. Destijds was de film baanbrekend in het tonen ervan, in een tijd waarin de publieke en medische opinie er nog niet uit was of alcoholisme een ziekte was of een uiting van een gebrek aan zelfbeheersing en karakter. Inmiddels is dat wel anders en er zijn in de decennia erna films gemaakt die veel verder gingen in het tonen van de gevolgen, maar The Lost Weekend blijft de eerste mijlpaal. Dat zit m vooral in het serieuze karakter ervan. Drankgebruik was weliswaar alom aanwezig in Hollywoodcinema maar dronkaards werden veelal als grappige lui neergezet om wie het leuk lachen was. Alcohol is altijd een belangrijk element in de Amerikaanse cultuur geweest en bepalend voor een filmgenre als de gangsterfilm. Gangsters verdienden er veel geld aan maar aandacht voor de gevolgen van al dat drinken was er nauwelijks. The Lost Weekend veranderde dat totaal. Ineens ging het om een gewone man die zichzelf volledig verliest in de drank en iedereen van zich vervreemdt. Zelfs de vrouw die alles voor hem over heeft en hem bij wil staan in zijn ellende. Ook op dat punt is de boodschap van de film hard: zelfs die onvoorwaardelijke steun en de liefde die in het vooruitzicht ligt zijn niet opgewassen tegen de drank.
Ray Milland is ijzersterk als schrijver Don Birnam en het is vooral zijn performance die de film nog steeds het bekijken waard maakt. Maar ook het camerawerk en de inventieve manier waarop Wilder de gekte toont die Birnam overneemt is prachtig om te zien. Andere hoogtepunten zijn de zoektocht die een steeds wanhopiger wordende Birnam onderneemt als hij op Yom Kippur New York doorkruist (op zoek naar een pawn shop waar hij aan wat cash kan komen om drank te kopen), de cynische nachtverpleger die al vele hopeloze gevallen binnen heeft zien komen en direct doorheeft wat voor vlees hij in de kuip heeft als Birnam opgenomen wordt en de score van Miklos Rozsa waarin oa een theremin te horen is (een auditieve illustratie van Bernams delirium).