4.5/5
Dit is de 3e documentaire over de WM3, na Paradise Lost: The Child Murders at Robin Hood Hills (1996) en Paradise Lost 2: Revelations (2000). Deze 3e film kan prima op zichzelf bekeken worden omdat het vooral een samenballing is van de eerste twee, gevolgd door een derde deel en een epiloog.
Wat uit de film naar voren komt is de vreselijke politionele en justitiële dwalingen waaraan de drie ten onder zijn gegaan. Na de moordzaak stond de politie onder grote druk om iemand te arresteren en toen ze de enigszins zwakbegaafde Jessie Misskelley opgepakt hadden om hem wat vragen te stellen begon die na urenlang doorgezaagd te zijn langzaam door te draaien. Hij begon als getuige maar eindigde als verdachte toen de politie hem woorden in de mond begon te leggen. Damien Echols was al verdacht omdat hij lang haar had, vaak zwarte kleren droeg en in veel dingen anders was dan de lokale jeugd. Omdat Jason Baldwin altijd bij hem in de buurt was viel de verdachtmaking vanzelf ook op hem. In een klassiek geval van tunnelvisie bestond de rest van het onderzoek uit het bewijzen van de theorie dat deze drie verantwoordelijk waren voor de moorden. De documentaire kan uiteraard niet als objectief gezien worden maar het bewijs dat deze jongens er niets mee te maken hadden wordt wel steeds sterker.
Na vele pogingen hun zaak te heropenen en massale steunbetuigingen kwam het in 2011 (toen zaten ze al 18 jaar in de gevangenis) eindelijk tot een herziening van hun zaak. In een bizarre justitiële constructie, de Alford plea, geven de drie juridisch toe schuldig te zijn (maar moreel onschuldig) waardoor de staat Arkansas ze vrij kan laten zonder zelf voor de rechter gedaagd te kunnen worden wegens smaad en een gigantische schadeclaim aan de broek te krijgen.
Na 18 jaar zijn de WM3 vrij, maar een gevoel van gerechtigheid is ver te zoeken.
De film doet in veel opzichten denken aan Werner Herzogs Into the Abyss, met het grote verschil dat de daders in zijn film wel echt schuldig zijn.