Life of Pi

4.5/5 

Ik heb het boek van Yann Martel wel gelezen maar dat is jaren geleden. In detail kan ik niet beoordelen wat Ang Lee en scenarist David Magee van het boek hebben bewaard en wat niet. Maar de essentie blijft overeind. Ik kon destijds moeilijk geloven dat een boek dat zich voor tweederde deel afspeelt op een reddingsboot in het midden van de Stille Oceaan, met als enige personages een Indiase jongen en een Bengaalse tijger, kon blijven boeien. Maar net als het boek bewijst de film dat dit geen probleem is. Sterker nog, het is bijna jammer dat er een eind aan komt.

De kern van Life of Pi, film en boek, is de confrontatie en uiteindelijk de symbiotische relatie tussen jongen en tijger. Om die geloofwaardig te maken is het zorg die tijger zo echt mogelijk te laten lijken. En dat is fantastisch gelukt. Het is moeilijk te geloven dat het dier uit een computer komt. Sowieso zijn de visuals schitterend. Pi is zolang op zee dat werkelijkheid en droom door elkaar gaan lopen bij hem en als kijker wordt ik meegezogen in een wonderlijke wereld waarin de oceaan een kosmische uitstraling krijgt en alles mogelijk lijkt. Dan zijn lichtgevende kwallen en vleesetende eilanden volkomen vanzelfsprekend. De oceaan is hier vaak een spiegel of een vergrootglas waarachter dingen schuilgaan die je niet voor mogelijk houdt. Ang Lee brengt enorm veel rust in zijn film waardoor ik als kijker, net als Pi zelf, in een soort trance raak en geniet van alles wat hij me voorschotelt. Zijn zorgvuldig gecomponeerde overheadshots van de boot of blikken op de horizon weten dan snaren te raken die je niet vaak meemaakt in film.
Net als in Hitchcock’s Lifeboat weten de makers ongelooflijk veel te doen met de beperkte ruimte die zo’n reddingssloep biedt. Voor Pi en Richard Parker is dit hun wereld en die blijkt eindeloos rekbaar.

Het deel waarin Pi opgroeit, zijn relatie met zijn ouders en broer en het verhaal dat hij vertelt aan de hem bezoekende Martel steekt daar wat bij af. Het is wel goed gedaan maar het heeft een soort zachtheid die meer in een familiefilm thuishoort. Niettemin, een van de beste films van 2012.